Abysopelagial - proza czerwiec 2019

[Gunnar]

Nagle wyłonił się tuż za burtą, niczym biało-szara góra, spojrzał się na mnie, po czym podniósł olbrzymią płetwę i jakby od niechcenia pacnął nią w wodę.

(...)

     Poza ludźmi, tylko wieloryby tworzą muzykę. Ogólnie zwierzęta czują muzykę, a przede wszystkim rytm, choć tak naprawdę nie wiadomo do czego jest im to potrzebne. Ptaki też śpiewają, ale odgłosy które wydają, nie są muzyką według definicji. U waleni występują zmienne tonacje, powtarzane refreny, a co najważniejsze, kompozycje po dłuższym czasie ulegają przeobrażeniu. One naprawdę tworzą muzykę. Tak do końca nie wiadomo(przecinek) po co to robią.
(...)

 Najpewniej chcąc się upewnić, czy wszystko z nią w porządku. Opowieść ta miała służyć chyba za przykład filozofii życiowej, bo na końcu dodała,(bez przecinka) - "Ludzie potrzebują do szczęścia celu." A nie ma większego kopa do tego jak silne, emocjonalne przeżycie, twierdziła Patricia. Jej znajomy paleontolog, poczuł taką błogość i stan euforii, gdy dane mu było po raz pierwszy odwiedzić muzeum z rzekomo autentycznymi szkieletami prehistorycznych stworzeń. Gdy stał przed majestatem Tyranozaura, zdając sobie sprawę, że spogląda w oblicze mające ponad 100 milionów lat,(Wikipedia:Skamieniałości gatunku T. rex odkryto w formacjach skalnych zachodniej części Ameryki Północnej, datowanych na ostatnie trzy miliony lat okresu kredy (późny mastrycht, około 68,5–65,5 milionów lat temu).) przed największym drapieżnikiem, jaki chodził po ziemi, poczuł namiastkę czegoś, co w psychologii zwykło się nazywać wyższe ja.
Podobne zwierzenia usłyszała od astronoma, niegdyś wielkiego znawcy literatury, dopóki nie odkrył, że nigdy ludzkość nie odkryje wspanialszej historii, jaką możemy poznać dzięki matematyce, fizyce i innym naukom ścisłym. Narodziny i śmierć gwiazd, ogrom kosmosu, - ani Biblia, ani żadne mity o stworzeniu nie mogą się z tym równać. Patricia jest też fanką wspinaczek wysokogórskich, więc z własnego doświadczenia wie, że stagnacja i ciepły, bezpieczny dom, to powolne umieranie. Nie wyobraża sobie, że można w taki sposób marnować życie. (czas teraźniejszy podczas gdy przed i po jest przeszły)
(...)

 Kadłub był pochylony nieco z boku, a ja sam miałem wrażenie(przecinek) jakby obiekt podpływał do mnie, a mój ruch nie istniał.
(...)
Podpłynąłem do ławicy żywego srebra,(kropka) nigdy nie mogę pozbyć się wrażenia, że pojedyncze istoty łączą się w jeden wszechumysł, powierzchnia ławicy ugina się, a następnie rozstępuje za każdym razem, gdy próbuję ich jej dotknąć.

(...)

Podpłynąłem do prądu, który zdawał się być inny niż wszystkie pozostałe inne. Gdy go dotknąłem, porwał mnie kilka metrów dalej, trochę pokoziołkowałem, po czym opadłem na dno nieprzytomny.