Trzy kropki międzyczasu

[Miranda Calle]

Witaj! Jestem Teresą o nieśmiałym uśmiechu
(stylizowanym na nocny klub).
Odziana w sztuczne perły grzechoczące jak chichot
do ciebie skradam się cicho,
a przy barłogu będę skomleć jak pies,
aż uniesiesz kołdrę i wpuścisz mnie.

A potem powiesz, że nie było mnie tu wcale.

Nie opiszesz mych bioder, słońca na policzkach,
szaleństw bez końca, konceptów z piekła rodem.
W zamian nabierzesz wody w usta, spluniesz,
zaciągniesz się papierosem.

A ja wykleję nasz śmietnik obrazami nieudanych chwil.
Przez cienką koronkę odmówię pokutę. Zapłac(z)ę.
Pomyślę o przebaczeniu i marności sił.
A ty?
Pod ziemię zapadnij się, skoro nie chcesz mnie.

Nie!
Nie!
Nie!

Nie będę reklamą, przerwą w fabule, zastępstwem,
doraźnym lekarstwem. Tania rozrywka i łzy?
Na wyciągnięcie ręki, pstryk-pstryk? - chyba śnisz!
Wolę już, by złamane serce bolało bardziej.
W twoim kierunku chcę biec, ciężary podnosić dla jednej pochwały
(ryzyko wliczone w cenę grawitacji odmiennych planet).

Zobaczmy, co będzie dalej.
Życie lub serce. Serce to życie?
Nieobecny do odpowiedzi! - paznokciem po tafli przywołuję.  
Nie wiesz? Więc ja powiem: jest jedno albo drugie.