Zza firanki /Śliwiczki/

[Lyssa]

Ptaki śpiewały, że wiedzą coś. 
Rozleniwione zwierzaki, senne
nagrzane jak podwórko, 
nie dowierzały. 

Skąd ten deszcz - parsknął kot. 
Do budy uciekł pies. 
Gdakanie kur, kogucia złość, 
podwórka gwar. 

Ramiona matek, w pośpiechu zagarnęły
chlupiące dziecięce stópki. 
Ulga. 
Puste podwórko szybko oddycha.

Po latach. 

Deszcze, już prawie rozmyły 
resztki tamtego obrazu - dojeżdżamy.

O! Są koty! 
Wylegują się na tarasie,
nagrzane jak brukowa kostka,
czy anonimowa trawa.

Ale domowe ptactwo przepadło
i cały podwórkowy gwar.
Nie ma kurzego łajna.
Nie ma nawet much.
 
Doganiacie standardy europejskie,
zaśmiałam się - Tak.  
A nawet przeganiamy, w zadłużaniu. 
Jest kapitalizm, ale pod włos.

Nagle ptak zaśpiewał znajomą melodię. 
Niepotrzebny ścisk w gardle. 
To tylko rozbłysk smartfona.

Będzie deszcz z prognozy, 
któremu wszystko jedno.

Za chwilę, miarowe krople
rozbijają się na masce samochodu,  
na kolorowych kubłach na odpady.

I jak ci się widzą dzisiejsze Śliwiczki?

Rozcierając w palcach mokrą grudę ziemi,
chciałam połechtać a bełkoczę:
że wieś pachnąca,
że śliczna
A w myślach, skaczą mi wróble. 
Nie szczyp mnie muzo liryczna.