Przywiązał się do mnie, żeby uciec od siebie

[Małgorzata]

 
Odkąd śpi w moim śnie, nawet słowa
go nie chcą. Miał niebo w rękach i stracił
kolejną okazję. Teraz  stać go tylko 
na odłamki czułe i nieprawdziwe.
Nie powstanie z nich całość,
nie wylęgną się ptaki,
 
Jest tani i ograny, nie ufam jemu
ani słońcu uwięzionemu przez rzekę,  
marszczy się kołysze obiecuje i miłość
za grosze i na długo.
 
Trafił tu przez przypadek, przywykł do ciasnoty
jak do znoszonego swetra. Widać nie zasłużył
na więcej, ale ciągle woła –  jesteśmy tu sami,
lubię cię mieć na końcu języka.