Komunia

[Hanzo]

KOMUNIA

Im bliżej dnia Pierwszej Komunii, tym większa rozpierała go energia. Biegał po nierównych, leśnych dróżkach i wyobrażał sobie, że mknie na nowiusieńkim, wypasionym rowerze górskim. A może na quadzie? Czy to mógłby być quad? Wujek Tomek chwalił się przecież wszem i wobec awansem, więc czemu by nie?!
Warczał, dodawał gazu wyimaginowaną manetką i biegł jeszcze szybciej, prawie na złamanie karku. Wyskakiwał na wzniesieniach, oczyma duszy widząc cztery kółka zastygające na nieśmiertelną chwilę w powietrzu i pędził dalej, w dół. Rozchlapując kałuże, nie zważał na wodę w trampkach. Nie zważał na nic. Mknął, a stalowy rumak w jego wyobraźni hałasował i pluł kłębami spalin.
Las wokół szumiał obojętny na te zabawy i z chwili na chwilę coraz mniej znajomy.
Chłopczyk nie martwił się możliwością zagubienia. Oderwał się od rzeczywistości na tyle, że taka ewentualność straciła swoje nieprzyjemne znaczenie.
Wszystko straciło znaczenie.
Nie zauważył, że zboczył z drogi na rozległą i zapuszczoną polanę. Ukrytych między chwastami ruin chatki również nie dostrzegł.
Ani kilku spróchniałych desek, zakrywających nieczynną od dziesięcioleci studnię...
Gdy zdarzyło się najgorsze, poczuł po prostu, jakby otworzyła się pod nim ziemia. Trzask łamanego drewna zginął w jego dziecinnym warczeniu. Sekundę później uderzył twarzą w kamienie otaczające brzeg studni. Spadając w czeluść, zderzył się ze ścianami jeszcze kilkakrotnie, ale pierwszy, rozdzierający ból w okolicach szczęki zagłuszył pozostałe.
Zanim upadł na wyschnięte, twarde klepisko – zemdlał.
Chłopczyk ocknął się w ciemności absolutnej. Całe ciało pulsowało i zdawało się ułożone w dziwacznej, nienaturalnej pozie. Dolna połowa twarzy zamieniła się w jedną ociekającą cierpieniem zgorzel, a prawa noga rwała jak diabli. Nie myśląc o niczym, spróbował wymacać kończynę. Dotknął nagiej, strzaskanej kości i znowu zemdlał, w rozbłysku bólu nie do zniesienia.
Następnym razem doszedł do siebie za dnia. Leżał na zaśmieconym klepisku, a wokół wznosiły się czarne, surowe ściany. Widok piszczela wystającego z okrwawionej rany wydał się bardziej absurdalny i nierzeczywisty niż obrzydliwy.
Spróbował zawołać o pomoc. Nie dobył z siebie niczego poza ledwie słyszalnym jękiem. Jego żuchwa była strzaskana na dziesiątki kawałków, niektóre przebiły język i podniebienie. Nieświadomie spijał własną krew, która skapywała mu do gardła.
Budził się i mdlał, a ból przychodził i odchodził. Mijały dni, mijały noce. Czasami zdawało mu się, że słyszy nawoływania, lecz nie miał siły odkrzyknąć. Trząsł się z bólu i gorączki.
Po raz ostatni ocknął się w dzień swojej Pierwszej Komunii. Zatracił poczucie czasu, ale wiedział całym sobą, że to ten dzień.
Nie był sam.
Na dnie studni siedział po turecku ksiądz. Niby normalny duchowny w czarnej sutannie, ale po uważniejszych oględzinach dostrzegało się zakrwawioną koloratkę i płonący w czarnych ślepiach ogień.
Wyciągnął szponiastą dłoń i złożył na strzaskanej żuchwie chłopczyka eucharystię.
– Ciało Chrystusa – powiedział Szatan, obnażając w uśmiechu ostre zęby.
Chłopczyk nie odpowiedział "amen".
Nie dla niego quady, rowery ani zbawienie.