Istota rzeczy

[Kruk]

W tym co zwykle, Mon.

Czasem dojrzewa je

No nie wiem, czy możesz tak odmienić ten czasownik. Dałabym tu może "jest w stanie je dojrzeć".

Jest normalny świat, normalnych ludzi, gdzie widać niebo i przebrzmiewa radosna nuta.

Bez tego pierwszego przecinka.

Monreala interesuje już tylko to, dla kogo muzyka przestanie grać.
Dopasowanie metody zależy od tego, na którym poziomie Richard Weimar mieszka.

Aby do tego dociec

"Tego dociec" lub "dojść do tego" IMHO.

mieszka na dolnym poziomie drugim

Nikt, naprawdę nikt nie przejmuje się tym, co stanie się z ludźmi poniżej piętnastego piętra.

Monreal stoi już na równi z M. Weimarem i chłonie wzrok jego bladych, chabrowych oczu.

Dziwnie mi to jakoś brzmi... może "wyraz"?

- Więc czemu mogę zawdzięczać Pańską… wizytę?

"Pańską" z małej, to nie list

- M. Weimar. Będzie mi przykro zabić pana przed pytaniami, które mam, więc odradzam robić z siebie wariata.

Dziwnie to brzmi.

Weimar sapie z szoku i zaczyna agonalny krzyk do nieba.

Nie podoba mi się to zdanie.

- Przyszedłeś bo zagrażam całemu interesowi kantorów organów i przechowalni.

Skłania do refleksji, porusza właściwy temat. Napisane dość nietypowo, z tą przewagą dialogów, ale mnie to nie przeszkadza. Jest ekspresja, są widoczne emocje siepacza i naukowca. Podoba mi się też stworzony przez Ciebie świat, wiele opisów nie ma, ale tyle, ile jest, starcza w sam raz, żeby go sobie wyobrazić.
Mieszasz czasy, pewnie celowo. Mnie to osobiście nie wadzi, ale jakbyś słał gdzieś na ofycjalny konkurs, to wiesz, różnie może być