Ciekawość

[Mirrond]

Co prawdą wątpię, by wiele z tu obecnych osób mnie jeszcze pamiętało... a już na pewno moją twórczość. Dawno niczego nie publikowałem, bo to co pisałem było najczęściej daremnie plugawe w stopniu uniemożliwiającym przekucie w coś normalnego. Poniższe ultrakrótkie opowiadanie (tak, to całość) powstało w sumie przypadkiem.
Do zeszytów mam stosunek lekko religijny, zwłaszcza nowych, pięknych i drogich. Ostatnio kupiłem nowy na swoją pisaninę, chciałem pisać coś innego, ale cóż... taka była wola zeszytu. Jak już to napisałem i nie znalazłem żadnego ultragigantycznego błędu/ogólnej daremności, stwierdziłem, że wypadałoby to cholera opublikować. Więc... cóż. A teraz kończę ten przydługi wstęp, bo za chwile będzie dłuższy od opowiadania o.o A to będzie dziwne.
**************************************************

Sześćdziesiątego drugiego dnia wędrówki Elryk wypowiedział na głos trapiące go pytanie.
- Czy my w ogóle żyjemy?
Lang, jeden ze słynnych iriańskich magów, nie odpowiedział, tylko spojrzał na dziecko ze zdziwieniem na twarzy. Podobnie jak cała siódemka mieszkańców Irianu, którzy z jakiegoś powodu wlekli się tą polną drogą w tym samym kierunku, co oni. Ciszę przerwał dopiero Keon, strażnik miejski z tego samego miasta, z którego pochodziła cała reszta grupy.
- Kiedy ostatni raz sprawdzałem, wszyscy oddychaliśmy.
- Wątpię, by oddychanie było równoważne z życiem. - Wtrącił znudzonym tonem Lang. - Rośliny żyją, chociaż nie oddychają. A przynajmniej nie w ten sposób co my.
- Doskonale wiesz, o czym mówiłem. Fakt, idziemy strasznie długo. Jest gorąco i to bardzo. Można się źle czuć, ale żeby zadawać takie dziwaczne pytania? - Spojrzał ponuro na Elryka. Ten odpowiedział mu zadziwiająco twardym jak na siedmiolatka spojrzeniem, w którym widać przekonanie o tym, że ma się rację. - Głupoty opowiadasz.
Ten otwierał już usta do riposty, ale ubiegł go jeden z mieszkańców.
- Jestem głodny.
- Zamknij się - warknął na niego Keos - przecież jadłeś… - umilkł na chwilę. - ...kiedy właściwie coś jedliśmy?
- Nie pamiętam. - Odpowiedzieli chórem Lang i Elryk.
- A kiedy coś piliśmy?
- Nie pamiętam. - Tym razem przyłączyła się do nich połowa mieszkańców.
- A kiedy spaliśmy?
- Nie pamiętam. - Teraz w chórze byli już wszyscy poza Keosem.
- A ile dni już idziemy? - Tym razem pytał Lang.
- Sześćdziesiąt dwa dni. - Odparł pewnie Elryk, wzbudzając tym powszechne zdumienie.
- Przecież ta droga ma dziesięć mil długości! - Odpowiedział mu mag. - Skąd w ogóle wziąłeś tą liczbę?
- Tyle razy widziałem tam słońce. - Elryk wskazał palcem horyzont. - Ale nie pamiętam żadnego z poprzednich dni. Wiem tylko tyle, że były.
- W sumie to ja też nie… - mruknął cicho Lang. Nagle zdał sobie z czegoś sprawę. - Czekaj, jesteś pewien kierunku? Przecież to dokładnie kierunek do centrali Kolegium!
- No i? - Warknął Keos. - Co z tego, że to właśnie tam jest główny budynek naszej gildii magicznej?
- No… - Lang spojrzał na niego dziwnie. - … Kolegium leży na południu. Słońce nie wstaje na południu, tylko na wschodzie.
Przez chwilę wszyscy stali w milczeniu. Potem na twarzy Keosa pojawiła się czysta wściekłość.
- Jeżeli znowu coś spierdoliliście i to przez to…
Przerwało mu pojawienie się ogromnej kuli światła na horyzoncie w punkcie, na który wskazywał wcześniej Elryk. Cała grupa wpatrywała się w nią jak urzeczona. Sekundę później…
ŁUP


Sześćdziesiątego trzeciego dnia drogi Elryk wypowiedział na głos trapiące go pytanie.
- Czy my w ogóle żyjemy?

KONIEC, Ciąg Dalszy Nie Nastąpi Nigdy I W Żadnym Wypadku [CDNNNIWŻW]. Za to może opublikuję coś innego, ale wątpię.