Moje niebo, moje piekło

[viosenna]

Wiem ile trzeba wypić by nie czuć zobojętnienia najbliższych,
prawdę mówiąc niewiele teraz.
Wyrzygam się ze zmartwień i niedomagań swoich.
Będzie mi lepiej.

Oskarżę Polskę o własne piekło i puste śmietniki.
Tak trzeba.
Wokół rynku spojrzeniem poszwędam się,
zamówię porcję frytek na oczach ofiarodawcy.

Córka jak zwykle zamknie mi drzwi przed nosem,
syn będzie ćpał wieczorem.
Nazajutrz kobieta uderzy go w twarz.

Poprzez twarze kiedyś znajome i twarze nieznajome.
Wypatrzę sobie w górze błękit.
Pośnię o nim przez moment.
Przypomnę sobie na kostkach brukowych tabliczkę mnożenia.

W Urzędzie Pracy jak co miesiąc zbiorę ukłony i puste oferty.
Dyplomy i matura nie da chleba.
Ten jak zawsze ukradnę.