Twoje życie to nie twój wybór. Im wcześniej zrozumiesz tę prostą prawdę, tym lepiej.
Nie jestem tu po to, by przekonywać cię, że zdanie powyżej jest prawdziwe. Jestem tylko nauczycielem historii w kiepskiej szkole dla średniaków. Ta praca doprowadziła mnie do wczesnej fazy obłędu, w której duszę się jak ryba wyciągnięta z wody na suchy piaszczysty brzeg, dławiąc się każdym oddechem.
Nic w życiu nie widziałem. Każdego dnia łapię się na tym, że moją jedyną zaletą jest brak jakichkolwiek zalet.
Stoję na krawędzi przepaści, potocznie nazywanej wychowaniem. Jeden krok, jeszcze jeden pieprzony krok, a stanę się kimś, kto zacznie wychowywać, zacznie mówić, co powinno się robić, a czego nie, co jest dobre, a co złe…
Kurwa! A kim ja do cholery jestem, żeby mówić ludziom jak mają żyć?
„I’m a teacher.” – w głowie brzmią słowa Samuela L. Jacksona z „Paragrafu 187”.
Pot, upał, łzy i koszmar.
Dzwonek. Ryk Behemota wyrwany z trzewi szarego gmachu. Słyszysz?
Szuranie, stuk krzeseł, rumor przesuwanych ławek doprowadzający do szaleństwa. Dwanaście lat szurania i stuków, głuchych dźwięków uderzeń słuchawki o słuchawkę, szczęku automatycznych długopisów, wiercącego dziurę w głowie wielkości dojrzałej śliwki.
Zrobiłem krok i spadam głową w dół, obserwując pod nogami oddalającą się krawędź.
Wychowanie, myślę…
Komuś, kto zdefiniował to słowo przydałoby się chyba porządne lanie.
Nie jestem tu po to, by przekonywać cię, że zdanie powyżej jest prawdziwe. Jestem tylko nauczycielem historii w kiepskiej szkole dla średniaków. Ta praca doprowadziła mnie do wczesnej fazy obłędu, w której duszę się jak ryba wyciągnięta z wody na suchy piaszczysty brzeg, dławiąc się każdym oddechem.
Nic w życiu nie widziałem. Każdego dnia łapię się na tym, że moją jedyną zaletą jest brak jakichkolwiek zalet.
Stoję na krawędzi przepaści, potocznie nazywanej wychowaniem. Jeden krok, jeszcze jeden pieprzony krok, a stanę się kimś, kto zacznie wychowywać, zacznie mówić, co powinno się robić, a czego nie, co jest dobre, a co złe…
Kurwa! A kim ja do cholery jestem, żeby mówić ludziom jak mają żyć?
„I’m a teacher.” – w głowie brzmią słowa Samuela L. Jacksona z „Paragrafu 187”.
Pot, upał, łzy i koszmar.
Dzwonek. Ryk Behemota wyrwany z trzewi szarego gmachu. Słyszysz?
Szuranie, stuk krzeseł, rumor przesuwanych ławek doprowadzający do szaleństwa. Dwanaście lat szurania i stuków, głuchych dźwięków uderzeń słuchawki o słuchawkę, szczęku automatycznych długopisów, wiercącego dziurę w głowie wielkości dojrzałej śliwki.
Zrobiłem krok i spadam głową w dół, obserwując pod nogami oddalającą się krawędź.
Wychowanie, myślę…
Komuś, kto zdefiniował to słowo przydałoby się chyba porządne lanie.