Dyndam nogami i dyndam.
Nad głową ci dyndam,
nad prawym ramieniem.
Muzyka niesie się łagodną falą.
Oczy masz zamknięte.
A ja dyndam nogami i
dyndam. Z sufitu ci
dyndam nad głową.
Unieś wzrok, spójrz na mnie.
Pod spódnicę mi zajrzyj,
no zajrzyj.
Dym się niesie
z niedopalonych tanich cygar.
A ja dyndam i dyndam,
i dyndam.
Nad ramieniem ci dyndam,
nad sumieniem.
Oddech wstrzymujesz,
karmiąc się chwilą.
Niematerialnie i bezboleśnie
jestem tu. Poczuj mnie i
zapamiętaj
-umiera się tylko raz.
Siuper. W trzeciej strofie to dyndanie mi się przejadło. I to jedyny mankament powstały w subiektywnym ustosunkowaniu do wiersza. Zaś reszta to istny miód i dynamit. Cieszę się, że znów publikujesz. Pozdrawiam.
Zgadzam się z powyższym, a poza tym bardzo ładna rytmika.
Wszystkie strofy mi się podobają, jest tak śpiewnie.
Napisane ze smakiem, co tu więcej mówić 4/5
Cytat:Nad ramieniem ci dyndam,
nad sumieniem.
Genialna strofka.
Maciekbuk, Pirka - dziękuję, naprawdę dzięki za komentarze i obecność.
A TERAZ INNA KWESTIA: TO, ŻE COŚ JEST ROZPISANE NA STROFY, NIE ZNACZY JESZCZE, ŻE JEST WIERSZEM.
Dziękuję za powrót
Cytat:A TERAZ INNA KWESTIA: TO, ŻE COŚ JEST ROZPISANE NA STROFY, NIE ZNACZY JESZCZE, ŻE JEST WIERSZEM.
Wywieś taką tabliczkę nad wejściem do działu poezja, bo z tym jest niemały problem. Napisz tak komuś w komentarzu, a się oburzy, bo poetą przecież jest. Ja zawsze miałem swoje pojęcie (książkowe) liryki. Dzisiaj to pojęcie się zmienia pod naporem chętnych, ale nie do końca umiejętnych. To jest jedna z tych spraw, w którą się kija nie wsadza.
Maćku, ja się za poetkę w życiu nie miałam i mieć nie będę. Mówiłam kiedyś już, że swoje utwory określam jako prozę rozpisaną na wersy. Poetyzowanie nie leży w mojej naturze. Lubię małe formy, po prostu. A to, co piszę czyta się wyjątkowo dobrze w takiej akurat formie.
Witam,
Dziękuję Fanto, że wróciłaś w końcu jest co czytać!
Wiersz dobry, nie padłam na kolana ale jest dobry.
Noir, skoro ktoś tak wymagający mówi, że nie ma źle, to mnie się tylko pozostaje cieszyć.
Dzięki!
Bardzo ładnie napisane jeśli chodzi o poczytanie. Wymowny zdaje mi się tylko koniec choć i tak mam problemy ze zrozumieniem poezji. Kawałkiem najciekawszym zdaje się ten o spoglądaniu pod spódnicę. Pomimo iż sam nigdy nie uświadczyłem takiego widoku spoglądając w sufit to widziałem podobną akcję w pewnym azjatyckim filmie
Napisać zdecydowałem się przez komentarz a mianowicie to o poezji w prozie czy też prozie zapisanej z użyciem poetyckich wersów. Od dłuższego czasu zastanawia mnie co powoduje że taki wierszyk trafia do miniatur a nie do poezji
Jako osoba stricte związana z prozą nie potrafię tego pojąć
tak więc bez bicia proszę.
Pozdrawiam
Patryk.
I teraz zdziwię wszystkich, bo ja poezji nie piszę. W moim przypadku to jest taka trochę "postpoezja", bo mało ze stricte poezją wspólnego ma, za co nieraz dostawałam baty.
Piszę krótsze formy z racji braku umiejętności rozwijania ich. Każdy mój "wiersz" powstał z pomysłu na prozę.
Zazwyczaj wstawiam swoje utwory do działu POEZJA, ale tym razem nie chciałam, by to wyżej było za poezję brane.
Bo nią nie jest, w żadnym razie.
Dzięki za obecność.
Dla mnie niestety powyższe będzie poezją bo prozą być nie może. Jednak ja co innego w tym momencie czy jeśli to dla Ciebie nie problem zechcesz podzielić się owym pomysłem który przyczynił się do powstania "wiersza"
może być pw czy inny sposób.
Uznałam, że dyndanie jest fajne. Zaczęłam pisać miniaturę, ale forma mnie gryzła. Złapałam się na tym, że usuwam poszczególne zdania i umieszczam przerzutnie, gdzie popadnie.
Efekt końcowy wyżej.
Podobnie jak Magicznemu, najbardziej spodobało mi się o zaglądaniu pod spódnicę.
Oprócz tego zwizualizował mi się w wyobraźni ten dym z cygar. Jestem dość słaby w upoetycznionych miniaturach, też często nie chwytam sensu. Ale podobało mi się to dyndanie, nie było jakieś monotonne, a wręcz powiem przeciwnie - poczułem rytm tekstu.
Tyle ode mnie, przeciętnego czytelnika o niskim poziomie uczuciowości.
Pozytywne wrażenia.
Pozdrawiam!
A dziękuję bardzo (jako przeciętny autor o niskim poziomie uczuciowości)