21-01-2013, 22:44
Jabol, ser pleśniowy i kasza gryczana. Motel "Bezik" na trasie Dobiegniew-Człopa, pokój dwuosobowy. Na kanapie leży ona - w fartuchu z poliestru, ćmiąc z wolna niemiecką cygaretkę. Co rusz puszcza dymek, a z ust jej czerwonych dochodzi go przyjemny oddech. "Romciu," nadal myśli, "a może byśmy tak..." ponownie babrze filtr, "Romciu..."
Roman siedzi, a pod nim trzeszczy wiklina. Siedziska są dwa - na drugim oparł nogi. Przelicza. Koszulę ma rozpiętą i spogląda na swój siny paluch. "Puchnie wciąż", zauważa w milczeniu.
- Mamy sto trzydzieści pięć tysięcy złotych. - Drapie się po piersi. - Jutro wracamy.
- Ale Romciu, jakie jutro? - Słychać nagłe szczekanie psów. - Chodź. - Szczekanie nasila się. Dzwoni telefon. "Nie odbieraj," mówi głos, "nie odbieraj", myśli ona. On odbiera.
- Kto mówi?
- Masz moje pieniądze. - Roman słucha, wciąż przeczesując czarne włoski.
- To zależy kto mówi - odpowiada wolno.
Patrzy na jej podgięte kolana. Ona rozchyla usta, najeża się, spina pośladki. Fartuszek zjeżdża z gracją, przystaje przy ogonowej kości - zahacza falbanką z bawełny.
- Wywęszą cię - tli się zdanie ze słuchawki. - Zaszedłeś im za skórę.
- A ty nadepąłeś mi na odcisk - kwituje. Bawi się guziczkiem między kciukiem a palcem środkowym. - I może nie wywęszą, wiesz, nie wszyscy capią tak jak ty. - Rozmówca grzmi niezrozumiale. - Tracisz darmowe minuty. - Roman przyciska czerwony przycisk i dodaje w jej kierunku. - Ubieraj się.
Wnet słychać świst tłumionego strzału z krótkiej broni palnej. Leci w górę drewniana lampka z nieprzesadnie zakurzonym abażurem, a ledwie gdy szkiełko szyby zdąży zagrać na żebrach kaloryfera, ta spotyka w locie pilota - zerwanego w tany po strzale numer dwa. Opada powoli zgięte wpół kolanko pięknej damy, za nim karpyśnie wzlatują papierowe banknoty, wachlując strzepnięty szarpnięciem popiół, lądujący w jej rozbieganym oku. Wyrazy twarzy, bez wyrazu, spanikowane wyrazy, lecą - obok kubka, ten zaś goni rykoszet po strzale piątym, odkąd ruszył sam przy czwartym. Sześć - dolicza dziurka w firanie, powiewając do biodra sytuacji, które rzuca się na lewo, puszczając prawą pocisk numer siedem (pozostała jedna kula - liczy świsty niewiasta uwinięta za łożem), po czym osiem - wyrwa w tynku... wtem wybucha krzykiem ona - "bij go teraz! Lećże Roman!" - strach rozbity u mężczyzny, mięśnie w pogoń się rzucają, łapie klamkę, w dół pociąga i otwiera - w drzwiach pojawia się Niewielka. Z góry postać obejrzana, przypomina prędzej panią, niż wątłego mości pana.
- Powiedz "A" - prosi Romana.
- "A" - mówi Roman i wielka plama z rozbryzłych kropel wcześniej stworzona, ląduje na kremowej pościeli. Przewraca się wino, powoli upada i miesza się z brunatną cieczą. Zostały dwie one i będzie rozmowa.
Roman siedzi, a pod nim trzeszczy wiklina. Siedziska są dwa - na drugim oparł nogi. Przelicza. Koszulę ma rozpiętą i spogląda na swój siny paluch. "Puchnie wciąż", zauważa w milczeniu.
- Mamy sto trzydzieści pięć tysięcy złotych. - Drapie się po piersi. - Jutro wracamy.
- Ale Romciu, jakie jutro? - Słychać nagłe szczekanie psów. - Chodź. - Szczekanie nasila się. Dzwoni telefon. "Nie odbieraj," mówi głos, "nie odbieraj", myśli ona. On odbiera.
- Kto mówi?
- Masz moje pieniądze. - Roman słucha, wciąż przeczesując czarne włoski.
- To zależy kto mówi - odpowiada wolno.
Patrzy na jej podgięte kolana. Ona rozchyla usta, najeża się, spina pośladki. Fartuszek zjeżdża z gracją, przystaje przy ogonowej kości - zahacza falbanką z bawełny.
- Wywęszą cię - tli się zdanie ze słuchawki. - Zaszedłeś im za skórę.
- A ty nadepąłeś mi na odcisk - kwituje. Bawi się guziczkiem między kciukiem a palcem środkowym. - I może nie wywęszą, wiesz, nie wszyscy capią tak jak ty. - Rozmówca grzmi niezrozumiale. - Tracisz darmowe minuty. - Roman przyciska czerwony przycisk i dodaje w jej kierunku. - Ubieraj się.
Wnet słychać świst tłumionego strzału z krótkiej broni palnej. Leci w górę drewniana lampka z nieprzesadnie zakurzonym abażurem, a ledwie gdy szkiełko szyby zdąży zagrać na żebrach kaloryfera, ta spotyka w locie pilota - zerwanego w tany po strzale numer dwa. Opada powoli zgięte wpół kolanko pięknej damy, za nim karpyśnie wzlatują papierowe banknoty, wachlując strzepnięty szarpnięciem popiół, lądujący w jej rozbieganym oku. Wyrazy twarzy, bez wyrazu, spanikowane wyrazy, lecą - obok kubka, ten zaś goni rykoszet po strzale piątym, odkąd ruszył sam przy czwartym. Sześć - dolicza dziurka w firanie, powiewając do biodra sytuacji, które rzuca się na lewo, puszczając prawą pocisk numer siedem (pozostała jedna kula - liczy świsty niewiasta uwinięta za łożem), po czym osiem - wyrwa w tynku... wtem wybucha krzykiem ona - "bij go teraz! Lećże Roman!" - strach rozbity u mężczyzny, mięśnie w pogoń się rzucają, łapie klamkę, w dół pociąga i otwiera - w drzwiach pojawia się Niewielka. Z góry postać obejrzana, przypomina prędzej panią, niż wątłego mości pana.
- Powiedz "A" - prosi Romana.
- "A" - mówi Roman i wielka plama z rozbryzłych kropel wcześniej stworzona, ląduje na kremowej pościeli. Przewraca się wino, powoli upada i miesza się z brunatną cieczą. Zostały dwie one i będzie rozmowa.
