wstępniak

[Grain]

samotność jest jak nieprzemijająca wilgoć
poza wywiadem środowiskowym
i obopólną bezradnością
kiedy u jedzącego bezdomnego rozmówcy
pojawia się nagła erekcja

nawet gdy próbujesz nawlec w siebie biodrami
klęczącego nad tobą mężczyznę
i z twarzą zakrytą poduszką
chwytasz w zaciśnięte dłonie
odbity od ściany groch

[Toya]

Świetny.

[Grain]

Dzięki.

Ale długo się przepisywał na nowo.

W zasadzie mam tematy do pisania - poprawianie staroci.

[Toya]

Zazdroszczę cierpliwości.

[Grain]

To wraca samo, tak już widać mam.

Najbardziej przy zaprogramowanych pilotem usypiankach na dobranoc i w kuchni.

[nebbia]

Przejmująco opisałeś samotność, która najbardziej boli, kiedy odczuwana jest  w najintymniejszym momencie, jaki można dzielić z drugą osobą.
Aż zabolało!

Naturalnie i bezpośrednio dotykasz istoty, meritum, jądra spraw, jakie inni (np. ja) poruszają z wielką nieśmiałością, bojąc się przerysowania, patosu, czy groteski.   W Twoim pisaniu, jeszcze raz powtórzę,  jest ta naturalność, szczerość, a także głęboka refleksja nad naszą, ludzką, psychofizyczną kondycją.  

próbujesz nawlec w siebie biodrami 
klęczącego nad tobą mężczyznę
i z twarzą zakrytą poduszką 
chwytasz w zaciśnięte dłonie
odbity od ściany groch

Z prawdziwym uznaniem, a ... tych  wersów to   Ci „zazdraszczam”. I nie boję się do tego przyznać