kantyczka dla wątpiącego

[Alchemik]

aby nie skłamać musiałbym przyznać
że mam problem z ciemnością
przestałem w nią wierzyć.
a z taką pewnością wnikałem w głąb siebie

pragnę jednak ostrzec że często mijam się z prawdą
przez tę rozległą zalęgłą przestrzeń w dalekim kosmosie
pieprzone gwiazdy i mgławice

odcięte od światów planetarne uszy
orbitują wokół miliardów słoneczników

szaleństwo imituje życie
a może nawet po trosze nim jest
krew skapuje na brodę

uwielbiam wiśniową
na dobrze wydestylowanym duchu

deus ex macica

w końcu jestem wątpiący
a to boli tylko gdy się śmieję

cholerny feler rzeczywistości
nawet cienie rzucane są przez światło

[szczepantrzeszcz]

...po trosze nim jest
krew kapie mi na brodę

Okropne to, ale nawet pieprzone zaimki nie popsuły wrażenia. Bardzo dobry wiersz.

...i faktycznie, dla wątpiącego. Egzystencjalny do bólu, a nie zostawia w duszy tej charakterystycznej uryny zwątpienia... Duża sztuka napisać tak właśnie.

[Alchemik]

Wiesz co, Szczepan, wycofam jeden zaimek, bo mi go obrzydziłeś.
Choć nie wiem czy tak będzie lepiej.

Bardzo dziękuję za czytanie i pozytywny komentarz.

Jurek

[szczepantrzeszcz]

wycofam jeden zaimek, bo mi go obrzydziłeś.

Będę zasypiał w poczuciu, że coś do poezji wniosłem )

nawet cienie rzucane są przez światło

Czarny optymizm. Niby oczywiste, ale trzeba zauważyć.

[Katniss]

Jestem pod ogromnym wrażeniem Twoich tekstów. Są niezwykle trafne i dopracowane, każde sowo ma w nich swoje miejsce. Ten wiersz też jest niesamowity - trudny, nawet przytłaczający, ale wciąż lekki w formie, trzymający rytm i styl. Świetne.