Zasypiam na straconej pozycji embrionalnej

[RootsRat]

Magdzie

umiera
kawałek mnie
od zawsze
i

z każdym ruchem
sekundowej wskazówki zegara
która bezlitośnie popycha oporne godziny
ku przepaści zapomnienia
z każdą desperacko wyrywaną
co bezsenną noc
kartką z martwego kalendarza
który powiesił się na ścianie
z każdym przesunięciem
ziemi pod moimi stopami
kiedy wbrew sobie stawiam kroki
zdobywając kolejne metry
dzielące mnie od samotności
z każdym ku tobie odruchem
bezwarunkowo wdzierającym się
w nieznośną powolność czasu
lepiącego się do sterylnie białych
ścian zimnego mieszkania

rano maluję twoją twarz
na swojej twarzy

farbami mażę podłogi
i w pozycji embrionalnej
tarzam się w tęczowej kałuży
dziki śmiech
odbity od czterech katów
w czterech kątach
powraca pustym echem
dziki śmiech
żałośnie samotnego embriona
w przytulnej ciemności pod zamkniętymi powiekami

niezwykłe dni bez ciebie
niezwykle pusta przestrzeń po drugiej stronie łóżka
niezwykły chłód we mnie mrozi oddech i szkli oczy
nie zwykłem płakać

dziś
dla ciebie
zrobię wyjątek

Leeds, 3o o9 2oo9

[Ero]

Bardzo osobisty wiesz. Podoba mi się. Tu najbardziej:

"kartką z martwego kalendarza
który powiesił się na ścianie
z każdym przesunięciem
ziemi pod moimi stopami
kiedy wbrew sobie stawiam kroki
zdobywając kolejne metry
dzielące mnie od samotności"


Wybacz stwierdzenie, ale TA kobieta bardzo Cię skrzywdziła.

[RootsRat]

Dzięki za ciepłe słowo. To było dawno. Wystarczająco dawno, żeby przestało boleć, tak jak bolało kiedyś

[Kheira]

Jakoś nie potrafię ocenić tego wiersza, po prostu nie mogę. Zuza ma rację, wskazany przez nią fragment jest najlepszy. Root, bardzo emocjonalny wiersz.

[RootsRat]

Ależ nie krępuj się! Zniosę wszystko!