Tuż przed

[Marcin Sztelak]

Słowem:
nadciągająca burza wykoślawia
linię styku snów.
Czarno - białych, ze zwyczajową niemożnością
otworzenia ust.

Choćby do wyartykułowania krzyku
osiadającego warstwą pleśni
na napiętej skórze.

Prawie że pęka niczym ziemia
rodząca nowe.
Jednak pozostaje tylko puenta
z zanikaniem w tle.

Tuż po słowie.

[Grain]

Zwyczajowo ascetyczny wręcz przekaz.

wszystko, na co spojrzę jest pieśnią
wszystko, czego się dotknę jest bólem

nie do oddania

[Miranda Calle]

No nie wiem. Ja tu nie widzę ani ascetycznego przekazu, ani oszczędności słów. Raczej szastanie na lewo i prawo przekazem.
Począwszy od pierwszego wersu, aż po pointę. Mimo "niemożności otworzenia ust", wyznanie krzyczy. Wyje. "Niczym ziemia rodząca nowe".
Amen.