Towarzystwo

[pointofview]

zabierasz ze sobą wypielęgnowaną
jeszcze w rodzinnym domu rozwartą dłoń
wytresowaną do chwytania serwetek
i spojrzeń spadających ze stołów

doczekałeś się
zapraszają
siadasz
zapierasz nogami w trociny areny
czujesz jak dywan połyka stopy

kusi cię nowa  przestrzeń
nabierasz łapczywie powietrza do nadymania zdań

przed tobą wyzwania
kalafior
lekko twardy
szklanki ze zmywarki
z nabłyszczaczem do słów
podnosisz wodę pijesz wino
przeistoczenie następuje bezboleśnie
dokładnie wpół tuńczyka

w zamian za sos i nonszalancję
dostajesz mizerię

wokół furkoczą warkoczyki małych dziewczynek
przywiązane do głów wstążkami w kolorze oczu matek
dopóki nie utoną w dywanach
też będą odwracały twarz
zostawiając wylizane talerze

jeszcze deser
nakładany osobiście przez gospodarza
taki rytuał
już oswojony
powinieneś kwitować

wstajesz od stołu
nowy płaszcz budzi podziw
i inne emocje

choć pozornie wychodzisz
zostajesz
jak zapomniany kapelusz
dyndasz na  wieszaku

[Marcin Sztelak]

Całkiem udanie poprowadzony tekst, być może bliżej mu do prozy poetyckiej, ale to dobra, sprawna narracja.

[Julia]

Świetna satyra. Najpierw myślałam, że przegadany, ale teraz ( kilkakrotne czytanie) uważam, że tylko w ten sposób prowadząc wiersz, mogłeś sypnąć "piaskiem po oczach".