Liczba postów: 1 886
Liczba wątków: 123
Dołączył: May 2015
21-04-2018, 15:33
Więdną kwiaty wśród rozłogu
Zgon swój skarżąc tylko Bogu
Więdną serca w ludzi tłumie
Lecz któż niemy ból zrozumie?
Na pstrej łące mąk tysiące
Czują kwiaty więdniejące
Lecz straszniejszy ból przenika
Cierpiącego samotnika!
"o Autorce"
Liczba postów: 1 785
Liczba wątków: 210
Dołączył: Sep 2014
Nie sądzisz Gunnar, że sprawa powinna być w jakimś osobnym wątku, gdzie moglibyśmy pogadać np. o wartości poezji dla człowieka?
Po co się ją pisze i jaki to ma wpływ na siebie i innych?
Bo tutaj, to przeleci jak woda w kiblu i nie bardzo wiadomo, co można napisać.
Liczba postów: 3 153
Liczba wątków: 75
Dołączył: Mar 2017
Mirek dobrze prawi. Jeśli nie ma takiego wątku w Kawiarence, warto go założyć.
Liczba postów: 1 886
Liczba wątków: 123
Dołączył: May 2015
Nie krępujcie się. Inicjatywa zawsze jest cenna.
A w takim temacie kolejne utwory można w pierwszym czy drugim poście podlinkować.
Liczba postów: 849
Liczba wątków: 171
Dołączył: Dec 2017
21-04-2018, 21:44
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 22-04-2018, 10:58 przez Julia.)
Początkowo pomyślałam, że to piękne pożegnanie, ale teraz skłaniam się do myśli, że śmierć jest poezją ciekawszą od życia.
- żeby sędzia nie zaznał radości w sądzeniu -