Pochwała Mądrości

[st_xas]

O Mądrości, źródło prawdy, skarbie tego świata!
Tyś w największe zdobycze ludzkości jest bogata!
Niezmierzona głębino, kryjesz w sobie cenne minerały;
Twoje wody człowiekowi prym wśród zwierząt dały.

One niosą wiedzę przodków, z której dziś czerpiemy,
One płyną pośród wieków, dzięki czemu wiemy,
Co należy czynić, by nie popaść w niedolę.
Ja również w Twoją toń zanurzyć się wolę,
Bo który człek, co wyrzekł się Ciebie, szczęśliwym pozostaje?
Czyż jego los przesądzony nie zostaje?

Niczym rzeczny nurt obmywasz dusze i umysły,
Sprawiasz, iż możliwe stają się wszystkie nasze zamysły.
Jesteś ostoją erudytów, lecz postrachem głupców,
Jesteś stolicą filozofów, przyjaciółką mędrców.

To właśnie Tobą najbardziej poszczycić się chcemy,
Gdy na życia drodze towarzyszy poznajemy.
Jesteśmy wdzięczni, że skrzydła rozpościerasz nad nami,
Dlatego dziś pragniemy obsypać Cię peanami!

[księżniczka]

Fajnie, że są rymy, regularna budowa, widać, że autor się postarał przy pisaniu.
Ale patos, patos, patos i patos. Wybacz, nie lubię patosu. Zerknij do tekstów Kristoforusa, tam jakoś nie rzuca się w oczy, albo wcale go nie ma. Poza tym raz "Mądrości" małą, raz wielką literą, to drażni.

Czekam na następne teksty.

[Fraa]

Po pierwszym wersie myślałam, że to przeróbka pod melodię "Ody do radości" - ale rytmu nie ma. ;]
To jedyne, co potrafię powiedzieć o tym tekście.

[Kristoforus]

Tekst oczywiście w swej wymowie i przesłaniu myślący i oczywisty.
Mnie, może to dziwne, razi jednak w nim rym)) sąsiadujący a-a. Nie wszędzie tak jest. W niektórych zwrotkach - wręcz nieregularny, nawet prawie do naciąganego. niknącego. Myślę, że to powoduje pewne zachwiania rytmiki odbiorczej.
Ogólnie zaś muszę powiedzieć, że podobnie jak Księżniczka i nie tylko (takich tu jest więcej) lubię myślące utwory

[Sundance Kid]

Ja też lubię myślące teksty, ale pochwał mądrości przeczytałem już tyle u klasyków, że mam dosyć. Więcej anarchii

Zrezygnuj z nadmiaru patosu jeżeli chcesz pisać o poważnych sprawach.

Pozdrawiam.

[st_xas]

Dziękuję za komentarze. Istotnie, inspiracją dla napisania tego ,,wiersza" była właśnie ,,Oda do Radości". Mnie również wydaje się, iż tekst jest nieco pozbawiony rytmu, a nie powinien. Natomiast proszę o wybaczenie w kwestii patetycznego nastroju, jaki towarzyszy mojemu utworowi. Sam posiadam taką osobowość, która czasami jest żądna podniosłej atmosfery, ucieczki od codziennej rutyny...