Na zielonym balkonie

[mike]

Wychodząc na nieistniejący zielony balkon
dotykam kamiennego spokoju uśpionych chwil
które ciepła dłoń czasu gładzi po ojcowsku
kiedy obok wybuchają bomby i granaty nieszczęść

Na moim balkonie nie istnieje pojęcie godzin i dni
byłaby to niewybaczalna profanacja ideału kształtów
co zrodziły się w błękitnej sekundzie małego szczęścia
wbrew złodziejowi którego ludzie zwą od zawsze smutkiem

jeśli kiedyś mój balkon zniknie
świat połknie mnie jak małą sardynkę




10 kwietnia 2011

[kozljuzlju]

Bajeczna wizja szczęśliwego miejsca. Jesteś niesamowity w grze słowami. Brzmią tu jak idealna całość.

[Insomnia]

Popieram umiesz bawić się słowami. Te duże litery nie iwem po co, a tak świetnie.

[Szach-Mat]

produkujesz słowa. Bardzo dużo słów. Tylko, do czego ci one służą? Nie wiem. Nie przekonuje mnie twoja poezja. Nie brzmi prawdziwie. Ale to tylko moje zdanie.



Pozdrawiam.

[mike]

Twoje komentarze są zawsze takie same.
Jak moja poezja.
Odpowiedź leży pośrodku.
Pozdro

[Camilla]

Ten wiersz to królestwo metafor. Każdy wers zamienia się w bajeczne marzenia. Ty wiesz, do czego służą słowa...

[mike]

Fajnie, że byłaś dziś tu u mnie

[czesław pisze]

Co za zakończenie. Kozackie. Czesław sie uśmiecha ))))))

[JKZ007]

A ja lubię wychodzić na balkon , ale istniejący. Ważne żeby trzymać formę Mike i wtedy nic nie połknie takiej sardeli.Z tymi bombami i granatami to może zbyt militarystycznie.Jednak całość podoba mi się w swoistej semantyce.

[mike]

Dzięki Wam za czytanko i dobry odbiór.
Pozdro

[dolores haze]

Cudeńko! Piękne metafory, piękny język poezji. No i nieoczekiwane zakończenie. Brawo.