Na pozór

[kamil-osiem-osieglewski]

Gdy wrzucę walizę na grzbiet powozu
Ciężką wspomnieniem, wytartą wiekiem
Ruszywszy w nieznane uśmiechnę się na pozór
Wiedząc, że zbyt krótko byłem człowiekiem.

Wszystko co w koło mnie koła rzucą z tempa
Smagający twarz wiatr łzy w oczach wysuszy
Gęstych myśli rzadka na głowie już kępa
Pozostaje się bądź ramionami wzruszyć.

Jeszcze tylko rzucę za się do tych wszystkich
Których rozgrzeszenie będzie dla mnie lekiem
Były inne wózy, konie inne zyski
A bywałem lub byłem zbyt krótko człowiekiem