Bajki starej wrony

[Lyssa]

stara wrona plecie bajki jak u Andersena
odkąd wyszła ze snów i w słowach przywiązała się
jak pies

z początku skamlała
bo mózg inaczej już zachowany
przeterminowany wymagał większego nakładu sił
powolutku uruchomiała podstarzałą inteligencję
i wypychała rozkładające się już myśli

nierozsądna wojowniczka dziesięć lat
pętała się po portalach literackich
gdy rozrabiała zabierano jej zabawki
wtedy świat wirował świadcząc o daleko
posuniętej grafomanii

opuszczała chore miejsca gdzie nie mogła być
odtrutką a nie chciała zamilknąć
tak stała się zbiorem istnień których teraz
nie umie już pozbierać i scalić w jeden obraz
tego kim była kim jest naprawdę bez maski

[maciekbuk]

Kurcze, mam pewnego rodzaju awersję do białych wierszy, ale Ty, Lysso, masz u mnie zawsze plusy. Dlaczego? Do końca nie wiem. Być może to ta szczerość w twojej poezji. Albo brak przesadnego pompowania treści i formy. W każdym bądź razie moje odczucia stale pozytywne. Pozdrawiam.

[Lyssa]

Dziękuję Maćku, to zaszczyt dla mnie taki stały czytelnik i pozytywny odbiorca. Pozdrawiam miło