Czas - i czasy. Ciesze - i hałasy.

[victrix]

Krzyk rozdarł ciszę -
Spłoszona sójka uciekła w las.
Cisza krwawiła
Wśród łąk zielonych
Patrząc w agonii
Na krzywdy ślad.

Zbroczyła posoką pobliskie pola,
Zniknęła w sadzie,
Skryła w westchnieniu.
A wśród hałasów, pisków i skomleń
Przystanął w cieniu
Zdziwiony czas.

Krzyk rozdarł ciszę -
Ta nie potrafi
utrzymać ładu
we współczesnym świecie.
Już ciszej, ciszej,
Nie krzyczcie, dzieci!
Nie będzie nas,
Nie będzie nas...

Gdy ciszę znów przywróci ktoś
Na łono łask.

PS:
Czas się zagapił – a teraz znowu
Próbuje nadgonić
Stracone godziny.
Lecz nie zna siebie -
A bez poczucia czasu
Wszyscy jesteśmy
Skazani na cierpienie
Wśród pośpiechu i hałasów
Współczesnych czasów.

Nie krzyczcie, dzieci,
Nic nie poradzę.