Młyny Boże

[Alchemik]

Mamlą słowa,
niepojętym nie przyznając rangi.
Przeżuwają cofniętą z żołądka 
treść.
Pryska ślina.
Już zmieliły na mączkę kręgosłup.
Teraz skubią palce padliny.
Węgorze usadowione w oczodołach 
poety.

Pryska emalia zębów na
co twardszych metaforach.
Sypią się skorupy nieestetycznym wzorem.

Jądro

i tak zakiełkuje kiedyś.
A wtedy, nie wyszczerbionych żaren
potrzeba będzie.
Puszcz.
Tartaku,
desek i schodów
pod niebiesie.

[Marcin Sztelak]

Dość turpistycznie, szczególnie te węgorze. Ale młyny, szczególnie boże mielą powoli - pewnie mają czas, w przeciwieństwie do nas. Czemu niebiesie a nie niebiosa? Ten pierwszy to chyba archaizm.

[Miranda Calle]

Fajny, świetnie dopasowany tytuł (czymu "boże" wielką literą? Wszak to przymiotnik).

Trochu dekadencki i, jak już zauważył kolega Sztelak, turpistyczny nieco.

[Alchemik]

Niebiesie to oczywisty archaizm przeciwstawiony tej turpistycznej treści. Rodzaj ideowego oksymoronu.

Mirindo, może i przymiotnik, ale w tym wypadku świadomie zastosowałem wielką literę, wywyższając owe Młyny.