Kochankowie

[Black Moon]

Nocą
przy chybotliwym płomieniu
dzikiej róży
wbijamy kolce w serca
chcąc ukoić ból

rozpędzeni
pragniemy się zatrzymać mówiąc
nigdy więcej
zaraz potem znów pędzimy
trzymając się za ręce

zaplątani
w patologiczną więź
płoniemy na stosie
własnych marzeń i żądz

odbierasz mi ostatnie słowo
zamykając usta
z gorąca pękają pęcherze
w zapowietrzonych płucach

byliśmy dla siebie oddechem
tylko na jedną noc

[starysta]

zaplątani

przy chybotliwym płomieniu
dzikiej róży
byliśmy dla siebie oddechem
tylko na jedną noc

Tak do przyjęcia.

[Conan]

Po przeczytaniu tegoż wiersza interpretuję go tak:
Jest to opowieść o płonących na stosie czarownicach, czyż nie?
Przesłania nie czuję. Nie wiem co mam powiedzieć o tym wierszu. Jest dobry. Podoba mi się ze względu na jego całkowitą biel. Chyba wiesz co mam na myśli.

Pozdrawiam, Conan.

[Black Moon]

Czarownicach? Życie bywa zaskakujące

[Conan]

No mówię ci!

[Piramida88]

Niby nic nowego, ale całkiem przyjemnie się czytało. W zasadzie nie ma nad czym się zastanawiać, bo i przekaz dość jasny. Jak dla mnie w porządku.

[Lexis]

Podzielam opinie moich przedmówców. Czytało się przyjemnie, nic nie zgrzytało. Przesłanie widoczne, choć to nic nowego.
4/5

[księżniczka]

Od mojej siostry - podoba jej się biologiczny aspekt, zawarty w pękających pęcherzykach płucnych.

"stos marzeń i żądz" - naprawdę mogłeś się obyć bez takiego banału. W ogóle cała ta zwrotka raus, jak dla mnie. Rozpędzeni... Słowotok, słabo. Miałeś lepsze.

[Black Moon]

Cóż poradzić, kiedy samo życie jest banalne

Dziękuję za wszystkie komentarze, pozdrawiam.