monolog

[gregormin]

Kim ja jestem?
ja..
jest nas dwóch
jakim mnie postrzegają
i ten ja będący w środku
kształtu ludzkiego
chociaż to nie koniec
mnie jest kilku
w każdym człowieku
jestem inny

jestem drogą o wielu końcach
rozwidlenia to wspomnienia tworzące mnie
czuję płaty krwi w powietrzu
chcę zmyć tę pieprzoną krew z ust
czemu znów mi nie wychodzi?

nie mogę zmyć krwi..
nie chcę oddychać

czy naprawdę istnieję?
może moje ja jest inne niż przed chwilą
może jestem słońcem i księżycem
może ktoś mną steruje
może jestem pierdoloną marionetką
pociągając mnie za sznurki przy stwarzając
większy ból
co ma być to będzie

nie chcę..

czasami staję się kimś innym
może to moje inne ja
może to ja jestem inny

[Laj]

Przede wszystkim wydaje mi się, że pomyliłeś działy, bo to mi podchodzi pod poezję. I to niestety nie tych wyższych, ani nawet średnich lotów.
Temat oklepany jak Volkswagen Golf II.
Wychodzenie z założenia, że "ja" postrzegany jestem inny od "ja" prawdziwego zostało już przemielone na wiele sposobów. Potem robi się trochę ciekawiej i kiedy wydaje się, że nie jest tak źle, to nagle padają zupełnie niepasujące do całości przekleństwa.
Zakończenie natomiast wskazuje, że mamy tu bez wątpienia z poezją nurtu emo. A to mówi samo za siebie...
Właściwie jedyny fragment, który mi się jako tako podoba, to ten:

jestem drogą o wielu końcach
rozwidlenia to wspomnienia tworzące mnie
czuję płaty krwi w powietrzu

trochę wyrwane z kontekstu, ale ani linijka poprzedzająca ani następna nie kwalifikują się, żeby dostać jakąkolwiek pochwałę.

2/5

[Kruk]

Tak, ja też się zdziwiłam, że tutaj wrzuciłeś ten tekst.
Może i oklepany, ale jednak widzę tu emocje. Ubrane są w, czasem oklepane, zwroty, ale jednak widać tu jakąś pulsującą żyłę, coś, co skłoniło Cię do napisania tego tekstu. Także moja ocena jest zbalansowana, odczucia równoważą spowszedniałe zwroty.

To mi się podobało:

może moje ja jest inne niż przed chwilą
może jestem słońcem i księżycem

[emyk888]

Teraz tak sobie przeglądam różne działy patrzę i oto dziwo. Tytuł mnie jakoś przyciągnął, bo pomyślałam: " Może tu być coś ciekawego, w końcu monolog bywa zaskakujący". Ale niestety, na tym się skończyło. Zdecydowanie zalatuje tu poezją, można poczuć emocje, psychikę, ale dalej? Forma wierszo podobna. A i do czego się przyczepię, wielokropek składa się z trzech kropek, a nie tak jak w kilku miejscach tego tekstu dwóch. Wierzę, że da się z tego zrobić coś dobrego, ale trzeba umiejętnie dobrać emocje w słowa - by nie zabiły. Nie musi być to górnolotne, ale też nie tak oklepane.