Fragment

[znowuniezapamietam]

18:12 2011-11-02

Pierwszy dzień pracy w listopadzie. Przez cały dzień czułem się jak na haju- traciłem puls i wszystko wymykało mi się z rąk , + masa błędów logicznych i to jakby zamroczenie, majaczenie w półśnie, bełkotanie myśli; stanowczość, wigor zastąpione
niepewnym ziewaniem i zdawałoby się bezpodstawnym zmęczeniem. Ratuje mnie tylko świadomość tego co zrobiłem źle lub czego nie zrobiłem, czy nie dorobiłem, a właściwie to nie ratuje, to świadomość dla samej świadomości, bo do jutra na pewno zapomnę w czym miałem się poprawić. Na domiar nienormalności tego dnia ciągle zdawało mi się (i nadal zdaje tylko, że teraz mam słuchawki na uszach), że słyszę jakąś cichą, niewyraźną muzykę w tle (w tle czego? –moich myśli?), co gorsza, muszę doprecyzować, to nie było tak, że po prostu jakaś melodia przyszła mi do głowy i natrętnie nie może jej opuścić , ta melodia, muzyka z enigmatycznym wokalem, nieco taneczna, nieco monotonna, nagle pojawiła się w moich małżowinach nad ranem i subtelnie, bez ustanku brzęczy w nich do tej pory – ja ją naprawdę słyszę, tylko co to znaczy „naprawdę” – czy to jest to w co wierzę, czy to w co wierzą inni? Godzina 5ta – wieczór przykleja do szyb okiennych, których śliski połysk domaga się epitetów czystości przeciwstawnych do ewidentnych za dnia zacieków i kurzu, fantastyczną twarz starego magika złudzeń nocnych; zmykam biuro, jeszcze tylko trzykrotne szarpnięcie klamki, jakby jedno nie było wystarczające dla sprawdzenia poprawności blokady, i mogę iść. Zmrok otula i przeraża niejednoznacznością elementów weń zanurzonych jak trybiki zdezelowanego zegara utopione w smolistym smarze. Sunę chodnikiem jak w innym wymiarze; muzyka wciąż gra. Wszystko wydaje się dziać poza mną- przechodnie wymijają mnie bez jakichkolwiek ruchów które mógłbym odczytać jako gesty skierowane bezpośrednio do mnie, kierowcy przejeżdżają przez pasy nie reagując na moje intencje chęci wkroczenia na ich teren , rzeczywistość zdaje się być niedorzeczna, puchnie do metafizyki i kurczy się do mojego zakresu jej obserwacji – może mnie tu wcale nie ma, może dzisiaj
rano się nie obudziłem, może w ogóle się nie obudziłem a ten dzień był tylko sugestią bym się w końcu ocknął?

PS: Zagłosujmy, kto jest za realnością, a kto za fikcyjnością
zastanej rzeczywistości?

[Changed]

Całkiem nieźle, ale jest to napisane tak, ze można się poplątać. Choćby przechodzenie od rozmyślań, opisu minionego dnia, czyli przeszłości narratora, aż do jego teraz- bez zaznaczenia tego. Wrzuciłabym tam akapit.

Na domiar nienormalności tego dnia ciągle zdawało mi się (i nadal zdaje tylko, że teraz mam słuchawki na uszach), że słyszę jakąś cichą, niewyraźną muzykę w tle (w tle czego? –moich myśli?), co gorsza, muszę doprecyzować, to nie było tak, że po prostu jakaś melodia przyszła mi do głowy i natrętnie nie może jej opuścić , ta melodia, muzyka z enigmatycznym wokalem, nieco taneczna, nieco monotonna, nagle pojawiła się w moich małżowinach nad ranem i subtelnie, bez ustanku brzęczy w nich do tej pory – ja ją naprawdę słyszę, tylko co to znaczy „naprawdę” – czy to jest to w co wierzę, czy to w co wierzą inni? Godzina 5ta – wieczór przykleja do szyb okiennych, których śliski połysk domaga się epitetów czystości przeciwstawnych do ewidentnych za dnia zacieków i kurzu, fantastyczną twarz starego magika złudzeń nocnych; zmykam biuro, jeszcze tylko trzykrotne szarpnięcie klamki, jakby jedno nie było wystarczające dla sprawdzenia poprawności blokady, i mogę iść.

Albo mnie coś pominęło, albo to są dwa zdania. Pobiłeś mnie. Tasiemce jak nie wiem co. Ciesz się, że dopiero teraz zauważyłam. Poza tym- wyżej wspomniany akapit między jednym a drugim. A godzina ,,5ta" jest nie na miejscu. Wystarczy napisać piąta, a nie kombinować z cyferkami.

wymykało mi się z rąk , + masa błędów logicznych

Oszczędziłam sobie wklejania tasiemcowatego zdania do cytatu. A ten plus co tam robi? Nie sądziłam, że robisz działanie.