Ciemna chmura

[wojbik]

Przy zgaszonym świetle
nie widać łez,
ale one wciąż leniwie
suną po policzkach.

Zabierz ode mnie
wszystko, bo nie chcę tego
co kojarzy się z tobą.

I w końcu
zostaje tylko
ciemna chmura
po gwieździstej ulewie.

[księżniczka]

ale one wciąż leniwie

niepotrzebny zaimek. W ogóle dwa ostatnie wersy pierwszej zwrotki nie są potrzebne, imho. Podobnie "ode mnie", "bo", "i w końcu". Rozważyłabym też interpunkcję tzn czy jest tu w ogóle potrzebna.
Gwiaździsta ulewa jest przepiękna, jednak nie mam pewności, czy całość mi się podoba. Muszę do niego wrócić.

Pozdrawiam.

[InFlames]

Widzę u Ciebie wzrost formy, po tym, jak odrzuciłeś te klasyczne formy pisania wierszy. Serio. Moim zdaniem z wiersza na wiersz jest coraz lepiej, ale zdarzają się potknięcia - tak, jak u wszystkich. Jeden z Twoich ciekawszych utworów.

Pozdrawiam

[dolores haze]

Bardzo udany wiersz, pełen autentycznie przeżywanych namiętności, pełen wiarygodności i prawdy, i poprzez to celnie ujmujący sprawę. Brawo!

[wojbik]

Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze. Jesteście wielcy, ludzie. Nauczyłem się już dzięki wam sporo i pewnie drugie tyle jeszcze przede mną. Ale dzięki. Wiersz może istotnie posiada sporo błędów, bo pisany... pod wpływem chwili.

[Insomnia]

Jest ok. Ale specjalnie mnie nie zaciekawił.

[kaote]

Wiersze pisane pod wpływem chwili są moim zdaniem najlepsze - tak jak zdjęcia z zaskoczenia
Końcówka wydaje mi się być szczególnie zgrabna - pierwsze dwie zwrotki nie powalają, szczególnie środkowa (bardzo oklepane zdanie - gdyby tak wpleść pomiędzy te słowa coś oryginalnego - jakąś metaforę - wiersz wiele by zyskał).

[Konto usunięte]

Mnie jakoś nie przekonał sam w sobie, ale podoba mi się to, w jakim kierunku zmierzasz, to, że się rozwijasz, bo autentycznie jest dużo lepiej

ja bym zamieniła "ale one" na "mimo że wciąż", ale to tylko sugestia i nie wiem czy trafna.

[kozljuzlju]

Wyrabiasz się chłopie coraz lepiej idzie Ci to pisańsko! Ten wiersz podoba mi się, fajny i bez patosiarstwa.

[JKZ007]

Te łzy widzę w co drugim tekście tutaj, kiedy się w końcu wszyscy wypłaczą - nie wiem. To tak zużyty atrybut jak serce i ciało, że po porostu już tego czytać się dalej nie da. Reszta może być. Pozdrawiam

[mike]

Wojbik, pięknie.
Jakoś tak piszesz, że moje dzikie serce to łyka...
Ten typ poezji łechcę mą czułą strunę.