Córka do Boga

[vysogot]

ojojoj, zapomniał wół... mnie się podoba, starysto, że tak reagujesz. Co mogę powiedzieć? Pisałem to przy smutnej refleksji, bez intencji kpiarskiej. To w ogóle jest ciekawy aspekt - reakcji na tekst.

Kpina? W sensie, że tekst jest kpiną, czy autor kpi sobie z tematu - jak to odczytać, prawda? To ciekawe zagadnienie. Czy przypadkiem niechciana, dziecinna forma budzi w odbiorcy odczucia wyparte i reaguje on cynizmem, agresją itp? Czy np. ktoś kto reaguje ze wzruszeniem na ten sam tekst ma wciąż kontakt z tym dzieckiem w sobie, albo go jeszcze nie przerobił... no dużo tego, w każdym razie - jako piszącego, cieszy mnie to, że tekst wywołuje emocje, bo to zdrowe i zawsze daje jakąś wskazówkę - co nas mierzi, co nas syci. pozdrawiam serdecznie.

[Lyssa]

No tak, ale na portalu literackim chcemy czytać wiersze , nie wierszyki. A takie potraktowanie tematu wygląda trochę na kpinę i starysta zareagował prawidłowo. Piramido masz rację, ten mój tekścik jest też beznadziejny, pisany na żywca, chodziło mi tylko o to by pokazać że dramat dziecięcy trzeba jakoś podkreślić, zamiast płaczliwie opisywać. Ten wierszyk nie jest skargą do Boga....jak sugeruje tytuł. Wiem vysogot chciałeś dyskusji no to masz ) Pozdrawiam

[vysogot]

no, no, ale nie myślałem, że i ciebie, Lysso, uda się w nią wciągnąć no nie, nie jest to list do Boga, tylko do taty... czasem nawet starsze babki, które mają nieprzetrawioną strawę z ojcem mają go gdzieś głęboko podszytego, jako coś niewiadomego, tajemnicę do której wraca ich smutek, jakby to był jakiś rodzaj bóstwa. I ok, wierszyki to nie wiersze, racja. Może do bajek wrzucę następny raz pozdrawiam