Apokatastasis

[cthulhu87]

Do popełnienia tego tekstu skłonił mnie kiedyś fascynujący, wieczny powrót Nietzschego.


Pędzę, biegnę, dokąd gnałem?
Tak wypełnię wszystkie dni
- mignę duchem, gniję ciałem.

Wieczna cisza, mrok i zimno,
stygną gwiazdy, wiatr już śpi
- bolejący kosmos zniknął.

powstań

Znowu pędzę, biegnę, gnam,
już wypełniam wszystkie dni.
Światło wskrzeszę, z wiatrem spieszę
- jestem chwilą, wiecznie trwam.
Znowu pędzę, biegnę, gnam...

[Xorrez]

Słyszałem kiedyś podobną piosenkę TSA Wiersz całkiem niezły,imho tematyka bardzo oklepana,puentę podobną też już gdzieś widziałem.

Co do rytmiczności itp nie ma się za bardzo co przyczepić.

3,5/5

Pozdrawiam
X

[Konto usunięte]

Też gdzieś już czytałam coś podobnego, mimo to mi się podoba. Nie zaburzył mi się nigdzie rytm, czytało mi się płynnie i nie tak, jak wiersze dla dzieci, więc... Tak, podobało się.

[Kristoforus]

Rzeczywiście nie zaskakuje nowatorstwem. Trzeba jednak przyznać, że poezja, a wraz z nią przemyślenia poetyckie - nie muszą. Wrażenie zgonionego niepokoju - jest. To chyba dobrze rokuje - na przyszłość.
Pozdrawiam.