27-06-2011, 23:07
Hen, gdzie fal spienionych toczą się odmęty,
gdzie tańcują w krąg łososie i delfiny,
na mieliźnie, co podobna do łysiny,
żył człowieczek raz, bezuchy i bezpięty.
Żył beztrosko, choć był mały niczym kubek,
tak szczęśliwie, jakby już był wniebowzięty,
na kolację jadał zupę z psich podróbek,
a nazywał się Kadłubek Jan Wincenty.
Raz go delfin młody spytał nieopatrznie:
„Mój Kadłubku, jakie skrywasz w sercu winy,
że swój żywot pędzisz cicho i nieznacznie
na mieliźnie wciąż podobnej do łysiny.
Możeś ty jest jaki zbrodniarz albo ubek
a nie żaden Jan Wincenty tyś Kadłubek?”
Lecz mu nie rzekł ani słowa ów człowieczek,
bo akurat się zachwycał tłustym śledziem,
co go, razem z konfiturą z dwóch porzeczek,
miał zjeść zamiar, jako deser po obiedzie.
„Och, Kadłubku, no a może tyś wyklęty
w swoim kraju, czarna owca i „non grata”?
- rzekła foka, łbem pluskając, gdzie okręty
zawijają tylko raz na cztery lata.
Ale znowu nasz bohater ani słowa
nie powiedział, no bo właśnie jadł był kaszę,
którą w dziobie mu przyniosła stara sowa,
a do tego wypił rumu dziesięć flaszek.
„Ty, Wicenty, musisz bracie być wygnańcem,
za swój wygląd, tudzież pewnie za poglądy,
- wybulgotał mors siwawy, niegdyś blondyn,
popisując się przed foką swoim tańcem.
- „Albo może tyś hodowcą leśnych hubek,
a nie zwykły Jan Wincenty tyś Kadłubek?”
Jednak słowa po Kadłubku jak po kaczce
popłynęły, nie czepiając się go wcale,
gdyż zajęty był chowaniem w wyżymaczce
tłustej szynki, którą wędził przy powale.
„Nie – odezwał stary się wieloryb -
on na pewno okradł w nocy własną matkę,
zapakował jej dobytek w zgrzebne wory
i przypłynął wynajętym, tutaj, statkiem.”
Jan Wincenty nie wymówił ani słowa,
tylko cisnął garść pietruchy wprost do gara,
w którym wrzała właśnie zupa ogonowa,
przyrządzona z lwich ogonów i kalmara.
Chociaż bowiem całkiem mały był to gzubek,
to apetyt miał wprost straszny Jan Kadłubek.
Wszystkie ryby żarła cięgiem ta ciekawość:
Skąd i po co tu zabłądził ów człeczyna?
Czym przyjechał w owe strony i co za gość?
A Wincenty milczkiem spijał stare wina,
po czym legał, dając spocząć swym oczętom,
z miną całkiem niesłychanie wniebowziętą.
I tak trwała ta idylla bezustannie,
aż któregoś dnia, niechcący, po obiedzie,
nieopatrznie zasnął Jan Wincenty w wannie
i utopił się, gdzie w krąg pływały śledzie
- na mieliźnie, co podobna do łysiny,
gdzie tańcują też łososie i delfiny.
Tam nagrobek tkwi (skromniutki miał pochówek),
na nim napis: „Stań przechodniu zaganiany
- tutaj leży pewien Dablju Dżej Kadłubek,
człowiek znikąd mianowicie nam nieznany.
Miał tu u nas opierunek no i wikt,
lecz kim był – do dzisiaj nie wie nikt."
gdzie tańcują w krąg łososie i delfiny,
na mieliźnie, co podobna do łysiny,
żył człowieczek raz, bezuchy i bezpięty.
Żył beztrosko, choć był mały niczym kubek,
tak szczęśliwie, jakby już był wniebowzięty,
na kolację jadał zupę z psich podróbek,
a nazywał się Kadłubek Jan Wincenty.
Raz go delfin młody spytał nieopatrznie:
„Mój Kadłubku, jakie skrywasz w sercu winy,
że swój żywot pędzisz cicho i nieznacznie
na mieliźnie wciąż podobnej do łysiny.
Możeś ty jest jaki zbrodniarz albo ubek
a nie żaden Jan Wincenty tyś Kadłubek?”
Lecz mu nie rzekł ani słowa ów człowieczek,
bo akurat się zachwycał tłustym śledziem,
co go, razem z konfiturą z dwóch porzeczek,
miał zjeść zamiar, jako deser po obiedzie.
„Och, Kadłubku, no a może tyś wyklęty
w swoim kraju, czarna owca i „non grata”?
- rzekła foka, łbem pluskając, gdzie okręty
zawijają tylko raz na cztery lata.
Ale znowu nasz bohater ani słowa
nie powiedział, no bo właśnie jadł był kaszę,
którą w dziobie mu przyniosła stara sowa,
a do tego wypił rumu dziesięć flaszek.
„Ty, Wicenty, musisz bracie być wygnańcem,
za swój wygląd, tudzież pewnie za poglądy,
- wybulgotał mors siwawy, niegdyś blondyn,
popisując się przed foką swoim tańcem.
- „Albo może tyś hodowcą leśnych hubek,
a nie zwykły Jan Wincenty tyś Kadłubek?”
Jednak słowa po Kadłubku jak po kaczce
popłynęły, nie czepiając się go wcale,
gdyż zajęty był chowaniem w wyżymaczce
tłustej szynki, którą wędził przy powale.
„Nie – odezwał stary się wieloryb -
on na pewno okradł w nocy własną matkę,
zapakował jej dobytek w zgrzebne wory
i przypłynął wynajętym, tutaj, statkiem.”
Jan Wincenty nie wymówił ani słowa,
tylko cisnął garść pietruchy wprost do gara,
w którym wrzała właśnie zupa ogonowa,
przyrządzona z lwich ogonów i kalmara.
Chociaż bowiem całkiem mały był to gzubek,
to apetyt miał wprost straszny Jan Kadłubek.
Wszystkie ryby żarła cięgiem ta ciekawość:
Skąd i po co tu zabłądził ów człeczyna?
Czym przyjechał w owe strony i co za gość?
A Wincenty milczkiem spijał stare wina,
po czym legał, dając spocząć swym oczętom,
z miną całkiem niesłychanie wniebowziętą.
I tak trwała ta idylla bezustannie,
aż któregoś dnia, niechcący, po obiedzie,
nieopatrznie zasnął Jan Wincenty w wannie
i utopił się, gdzie w krąg pływały śledzie
- na mieliźnie, co podobna do łysiny,
gdzie tańcują też łososie i delfiny.
Tam nagrobek tkwi (skromniutki miał pochówek),
na nim napis: „Stań przechodniu zaganiany
- tutaj leży pewien Dablju Dżej Kadłubek,
człowiek znikąd mianowicie nam nieznany.
Miał tu u nas opierunek no i wikt,
lecz kim był – do dzisiaj nie wie nikt."
Siedział u Kasi, grzecznie, Mruczek na kolanach.
Kasia, cała w mruczenie Mruczka zasłuchana,
naraz mokrość poczuła, nieco dziwną, w nogach.
Morał: oszcza przyjaciel – nie potrzeba wroga.
Kasia, cała w mruczenie Mruczka zasłuchana,
naraz mokrość poczuła, nieco dziwną, w nogach.
Morał: oszcza przyjaciel – nie potrzeba wroga.
