Dzień jak co dzień

[viosenna]

Ile trzeba wypić by skołowacieć pod naporem niechęci i obrzydzenia?
Zarzygać zmartwienia i niedomagania.
Oskarżyć Polskę o własne piekło i puste śmietniki?

Poszwędam wokół rynku niewidzącym spojrzeniem i zamówię porcję frytek na oczach ofiarodawcy.
Córka jak zwykle zamknie mi drzwi przed nosem, syn będzie ćpał wieczorem.
Poprzez twarze kiedyś znajome i twarze nieznajome wypatrzę w górze błękit.
Przypomnę sobie na kostkach brukowych tabliczkę mnożenia.

W Urzędzie Pracy jak co miesiąc zbiorę ukłony i puste oferty.
Etykietka Magister socjologii jak numer obozowy. Wzbudzi współczucie, ale nie da chleba.
Ten jak zawsze ukradnę.

[Szaden]

Hmmm... Forma fajna, przyjemna. Bardzo podobają mi się niektóre zwroty i porównania.

Temat niestety oklepany... i moim zdaniem za bardzo to demonizujesz, ale całość broni się właśnie formą.

Pozdrawiam

[viosenna]

Dziękuję Szaden. Moje demonizowanie ma rację bytu, kiedyś ci o nim opowiem.

[Changed]

Jak to czytam, to mam wrażenie, że to raczej emanuje melancholią niż jakimkolwiek umoralnianiem. Mi również podobają się niektóre porównanie, a przede wszystkim umiejscowienie tego w przestrzeni. Taki tour przez promile. Pointa mocna.
Pozdrawiam!

[viosenna]

Dziękuję za komentarze.

Changed - melancholia dobre określenie, choć jeszcze to nie depresja w tym przypadku.
Miniaturka powstała po kilku tygodniach obserwowania ludzi z okna.
On tam był, ułożyłam mu życiorys i zamierzam dalej go obserwować.

[Piramida88]

Krótkie, ale do mnie przemówiło.
Przyznam, że chętnie bym poczytała jeszcze, żeby to było dłuższe
Jest dobrze.