Opowieści z Kimiro

[kapadocja]

Historia jakich wiele. Gdy ją bardziej dopracujesz i pozbędziesz się błędów może okazać się wciągająca i interesująca. Postaci masz trochę blade, nieco drewniane dialogi. Przegadujesz tam, gdzie nie trzeba, nie dopowiadasz tam, gdzie więcej rzec powinnaś. Pomysł jest dobry. Nadaj swoim bohaterów więcej głębi, wywnętrz ich trochę, wyjaśniając, skąd u nich takie, a nie inne zachowanie. Dla Europejczyka nie musi być jasne, dlaczego pani Sugiatmi tłumi wszystkie swoje emocje, dlaczego ci ludzie, bardzo od nas odmienni, zachowują się właśnie tak, jak to opisujesz.

Ja mam to szczęście, że nieco w temacie jestem obeznana. Nie jestem co prawda ani kulturoznawcą, ani tym bardziej wielką fanką japońskich klimatów, ale czytałam Shoguna (który bardzo mi się podobał) oraz prowadziłam kiedyś Legendę Pięciu Kręgów, widziałam Ostatniego Samuraja, w związku z czym blade pojęcie o tamtejszym stylu bycia posiadam.

Pierwsza i najważniejsza rzecz: w swoim komentarzu nie czepiam się, po prostu zawarłam uwagi, które przyszły mi na myśl w trakcie czytania Twojego tekstu, więc nie odbieraj ich personalnie.

Na początku zaznaczam, że nie jestem pewna, gdzie poniższe opowiadanie znaleźć się powinno. Z pewnych przyczyn jednak zamieszczam je tutaj... Jak coś to proszę je odpowiednio przenieść... dziękuję i przepraszam za kłopot.

Prolog

.......... Okolica pogrążona była w ciemności, a wokół panowała przenikliwa cisza tylko od czasu do czasu przerywana odgłosami wydawanymi przez dzikie, nocne zwierzęta. Na bezchmurnym niebie świecił jasny sierp księżyca, wokół którego widoczne były całe roje gwiazd, [zarówno]pojedynczych [jak i zamiast oraz] oraz zebranych w różnego rodzaju gwiazdozbiory. Dzięki temu naturalnemu oświetleniu można było zauważyć czarne zarysy wielkich, smukłych drzew rosnących szpalerem wzdłuż wąskiej, kamienisto-piaszczystej, lekko wijącej się ku górze ścieżki, po której właśnie poruszała się gęsiego grupa jeźdźców. Jadący na przedzie, dość wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna w samurajskiej zbroi i hełmie z pióropuszem, wedle wszelkiego prawdopodobieństwa był nie tylko przywódcą tej grupy, ale także władcą okolicznych ziem. Oddział w milczeniu przemierzał kolejne metry, coraz bardziej zbliżając się do małej wioski, położonej na zboczu niewielkiego wzniesienia. Na jego szczycie znajdowało się obszerne, trzypiętrowe domostwo, otoczone wysokim na dziesięć metrów kamiennym murem [gwarantuję, że nikt z calówką nie latał i nie mierzył BTW, trzypiętrowego budynku zza dziesięciometrowego muru nie byłoby zbytnio widać... Na jego szczycie znajdowało się obszerne, trzypiętrowe [b]domostwo, otoczone skrywającym je przed ciekawskimi spojrzeniami, wysokim murem.[/b]. Chociaż już dawno minęła północ, z okien wspomnianej budowli [wywal to] sączyło się delikatne, migocące światło lamp oliwnych.
.......... ]Jadący na czele oddziału wojownik spojrzał w tamtym kierunku z lekkim zdziwieniem. Nie spodziewał się tego [wywal], myślał raczej [wywal], że o tak później porze, [zbędny przecinek] zastanie wszystkich domowników oraz służących pogrążonych w błogim śnie, a jedynymi ludźmi, którzy go powitają[,] będą strażnicy wrót. Nikt nie mógł przecież wiedzieć o jego powrocie, nie przesłał w końcu żadnego listu, żadnej, chociażby krótkiej wiadomości. A jednak[,] mimo to [imo tego], wszystko wskazywało na to, że mieszkańcy fortecy, [zbędny przecinek] prawdopodobnie na niego czekają. Mężczyzna poczuł[,] jak serce podchodzi mu do gardła [mogę się mylić, ale serce podchodzi do gardła, gdy się boimy... Nie lepiej byłoby: "Serce mężczyzny ścisnęło wzruszenie."?], w jednej chwili ogarnęło go dziwne, jakże przyjemne wzruszenie. "Wreszcie w domu", powtarzał sobie "wreszcie w domu" [drugie do wywalenia]. Przed oczami [wyobraźni, no chyba, że ducha spotkał] mignęła mu na chwilę łagodna, uśmiechnięta twarz szczupłej, czarnowłosej kobiety. Już niedługo, jeszcze tylko kilka minut[,] i nie będzie musiał przywoływać w pamięci jej oblicza, tak jak robił to przez dziewięć długich miesięcy wojennej wyprawy.[spacji zabrakło]Westchnął cicho, zawsze był bardzo, ale to bardzo nietypowym, lecz chyba także najszczęśliwszym wojownikiem, jaki kiedykolwiek stąpał po tej części świata. [coś mi nie gra z tym zdaniem. 1. Za dużo do niego władowałaś. 2. zdecyduj się na stopień obu przymiotników - będzie brzmiało lepiej. 3. Najlepiej podziel je na dwa niezależne: Westchnął cicho. Zawsze był chyba najbardziej nietypowym (napisz dlaczego, jeśli nie, to pozbądź się tego fragmentu) i najszczęśliwszym jednocześnie wojownikiem (i tutaj wstawiasz nazwę państwa/ krainy, w której rozgrywa się akcja).] Chociaż jego małżeństwo nie było spontanicznym, wynikłym z wielkiego uczucia aktem złączenia ze sobą dwóch dusz.[wywal kropkę, wstaw przecinek łączący to zdanie z następnym] To jednak, [zbędny przecinek] poszanowanie wobec woli rodziców, [zbędny przecinek] oraz swoisty szacunek dla rodziny, z której wywodziła się jego przyszła żona, połączone z zachwytem wobec jej urody, od kiedy zobaczył ją po raz pierwszy, przerodziły się z czasem w prawdziwą miłość. Miłość, która została odwzajemniona i która stała się podstawą ich rodziny. [chciałabym wtrącić słówko. Do tej pory piszesz o samuraju, Daimio jakiejś ziemi, jeśli się nie mylę. Kandaro, nie możesz patrzeć na tamtą kulturę przez pryzmat swojej europejskości, i to jeszcze tej dwudziestowiecznej. To psuje wszystko, co do tej pory zbudowałaś, jest jak podła rysa na gładkiej szybie. Cały ten fragment o rodzinie bym wywaliła albo zamieniła na inny, mówiący o tym, jak to główny bohater w duchu dziękuje rodzicom za wybór tak mądrej, gotowej do rodzinnego życia w posłuszeństwie wobec niego kobiety. ]
.......... Samuraj uśmiechnął się delikatnie [nieznacznie. To samuraj, do cholery]. Wspominał [z rozrzewnieniem]teraz ostatnią spędzoną w domu noc, tuż przed wyjazdem na tą jakże uciążliwą wojnę. Nic więc dziwnego, [spacja]że w sercu tego pozornie [pozwolę sobie na małe powtórzenie: to samuraj, do cholery, przez samo swoje przeszkolenie JEST groźny. "Pozornie" do wywalenia] groźnego i majestatycznego mężczyzny rozlało się jakieś błogie ciepło, a twarz przybrała rozmarzony wyraz. Nawet nie zauważył, kiedy jego czarny ogier przebył zbocze, a on sam, [zbędny przecinek] oraz towarzyszący mu oddział, znaleźli się przed wrotami prowadzącymi do górującego nad okolicą domostwa.
.......... Strażnicy fortecy, chodź [dobrze, już idę. Choć] zdumieni widokiem konnych i nieco zaspani, bez większego [wywal] trudu rozpoznali w tym rosłym, odzianym w zbroję mężczyźnie [wywal - przecież facet przez dziewięć miesięcy nie urósł pół metra ani nie przytył czterdziestu kilo, co najwyżej mógł przywlec jakąś francę, ale tego przecież nie widać]] swojego pana. Z uśmiechami zadowolenia [zadowoleniem], których w nocnym mroku i tak nie było widać, pośpiesznie, nie czekając na zbędny rozkaz,[wywal] otwarli podwoje posesji.
.......... Przywódca natychmiast zsunął się z konia i nie przejmując się już więcej losem zwierzęcia, którym zajęli się jego podwładni, skierował swoje kroki ku wejściu do mieszkalnej części warowni. Po przestąpieniu progu, [zbędny przecinek]od razu zauważył, że w domu panuje lekkie, wydawałoby się kontrolowane[,] zamieszanie, obejmujące w najwyższym stopniu żeńską cześć służby. Drobne, dziewczęce postacie biegały w tę i z powrotem po komnatach, dzierżąc w rękach rozmaite akcesoria, takie jak czyste ręczniki, czy też misy z gorącą wodą. Na powrót pana domu nikt nie zdawał się zwracać większej uwagi. Zaintrygowany, ale i poirytowany zastąpił więc drogę jednej z służek. Dziewczyna na jego widok zatrzymała się gwałtownie, a następnie uśmiechnęła szeroko [FEJK. Gdy Daimio wraca, to wszyscy mają w nosie jego rodzącą, jak się domyślam, żonę, tylko padają na pyszczki wypinając kuperki, albo pan ścina im głowy a wioskę, z której pochodzili, każe poćwiartować.]:
- Oh, Harumi-sama! – wykrzyknęła szczerze uradowana – jak dobrze, że pan już jest – powiedziała i skłoniła się głęboko. – Co za cudowny dzień, albo raczej noc.
- Co się tu dzieje? – zapytał mężczyzna, chociaż powoli, bardzo powoli zaczął domyślać się o co w tym wszystkim chodzi. Uśmiech, wciąż obecny na wargach dziewczyny, tylko utwierdził go w tych domysłach, podobnie, jak wypowiedziane przez nią słowa:
- Klan Sugiatni doczekał się nowego potomka. – Usłyszawszy do zdanie, Sugiatni Harumi, oparł się ścianę [,]i jako że jeszcze przed wejściem do domu ściągnął hełm, otarł twarz dłonią.
- Jak się czuje moja małżonka? – zapytał, czując jak mimo zmęczenia długotrwałą podróżą i późną porą, wspiera [chyba: wzbiera] w nim nowy entuzjazm.
- Bardzo dobrze. – Służąca wciąż uśmiechała się i uśmiech ten był słyszalny w jej głosie. – Nie długo [Niedługo] powinno być po wszystkim, a teraz pan wybaczy. - W jednej chwili dziewczyna [straciła głowę za obrazę swego pana] zniknęła w zakamarkach domu, a mężczyzna udał się do niewielkiej, stojącej w ogrodzie kapliczki, aby pomodlić się do duchów swoich przodków.

.......... Jakiś czas później Harumi trzymał w objęciach dwa małe zawiniątka. Jedno z nich, wykazujące się wyjątkową, jak na noworodka ruchliwością, było dziewczynką, a drugie znacznie spokojniejsze, chłopczykiem.
- Hisako – powiedział w przestrzeń mężczyzna wpatrując się zawiniątko, chciałbym, aby tak właśnie nazywała się moja córka. – Oddał dziecko w ręce niewysokiej kobiety, tej samej[,] która przed chwilą przyniosła świeżo narodzoną dwójkę [eeee... Wybacz, ale to brzmi jak świeżo upieczoną... Tak przynajmniej mi mój mózg podpowiedział, zanim oczy zobaczyły literki. Niefortunne wyrażenie, zmień je]. Harumi spojrzał na chłopczyka, uważnie przyjrzał się bratu małej Hisako:
- Hiroshi – szepnął. – Hiroshi i Hisako, to chyba dobre imiona - powiedział jakby do siebie, a szczęście napełniało całe jego serce. Czego mógłby chcieć więcej? Miał wszystko, piękny dom, kochającą żonę, a teraz jeszcze dwójkę cudownych, jak przewidywał[,] dzieci.

Rozdział I

.......... Pora roku zmieniała się. Powoli, ze zdumieniem ciężko rannego wojownika, który nie pogodził się jeszcze z przegraną w zakończonym już niemal pojedynku i ostatnimi siłami próbuje rozpaczliwie obrócić sytuację na swoją korzyść [ja uwielbiam homeryckie porównania, ale nawet jak dla mnie to jest za długie. Skróć, proszę], odchodziła zima. Chociaż dni wciąż były chłodne, słońce wschodziło nisko nad linię horyzontu, a w zakamarkach i kątach ogromnego podwórca głównej twierdzy klanu Sugiatni zalegały brunatne kępki zlodowaciałego śniegu.[chociaż co? Słowo chociaż na początku wskazuje na złożoność wypowiedzi. Wywalamy kropkę i wstawiamy przecinek] To jednak rozłożyste gałęzie strzelistej, sięgającej dachu najwyższego zamkowego budynku śliwy, [zbędny przecinek] pokryły się już drobnym, różowym kwieciem. Północny wiatr niosący za sobą ostre, mroźne powietrze, już tylko od czasu do czasu potrząsał gwałtownie konarami wspomnianego [wywal, bo zgrzyta jak Freddy Krugger szponami o zardzewiały piec w kotłowni] drzewa. Szarpał je niemiłosiernie i sprawiał, że zawodziły żałośnie. Jednakże lodowate podmuchy coraz wyraźniej ustępowały miejsca ciepłemu, wiosennemu oddechowi.
.......... Dla mieszkańców fortecy zmiana ta oznaczała rozpoczęcie nowego, równie długiego i niemal tak samo, beznadziejnego roku oczekiwania. Oczekiwania na powrót pana domu i władcy okolicznych ziem, trzydziestodziewięcioletniego Sugiatni Harumi [wywal, bo brzmi jak z notatki policyjnej]. Ponad dwa lata temu wyruszył on [wywal] na kolejną zbrojną wyprawę przeciwko klanowi Murahito. Ród ten, od ponad dekady sprawujący niepodzielną władzę nad wschodnimi obszarami kontynentu Ui oraz wyspami Gomen i Fumiro, w ostatnich czasach znów zaczął agresywnie nastawać na dziedzictwo dwóch pozostałych, [przecinek, imo, zbędny] wielkich panów krainy Kimiro. Po zaledwie czterech odmianach pór roku, jakie upłynęły od podpisania traktatu pokojowego, wyszkolona i bezwzględna armia wkroczyła na objęte traktatem terytoria. Dowództwo nad nią sprawował generał Murahito Isamo, bratanek samego Murahito Masahiro, daymio nowo powstałej prowincji i władcy najpotężniejszego obecnie klanu. I choć metody stosowane przez generała Isamo [Jak dobrze pamiętam, Japończycy najpierw podawali nazwisko a potem imię, więc powinno być metody stosowane przez generała Murahito, nie Isamo], napawały odrazą oraz wstrętem każdego, [zbędny przecinek] prawego wojownika, to jednak żaden z nich nie mógł odmówić im skuteczności. Tak oto wymieniona [wywal, zamień na: straszna, upiorna, krwiożercza, mordercza, plugawa, cokolwiek, tylko nie "wymieniona"] armia pojawiła się nagle w górach Chunzu, bardzo blisko głównej siedziby zaprzyjaźnionego z Sugiatni klanu Ashida. Obowiązek sojuszniczy nakazał więc panu Harumi [Sugiatmi, z nazwiska poprosimy ] ruszyć z odsieczą.
.......... Utrzymujący się od kilku, może kilkunastu tygodni [zdecyduj się, bo to dość istotne dla dalszych rozkazów i taktyki], [zbędny przecinek] brak jakichkolwiek wieści o losach tej wyprawy, [zbędny przecinek] sprawiały,że krótkie, zimowe dni ciągnęły się w nieskończoność. Zaś długie, mroźne, pełne śnieżnych zawiei noce, [zbędny przecinek] nie przynosiły sennego ukojenia. Jak podczas zimy, tak i teraz, po mimo [pomimo] budzącej się do życia przyrody, a także delikatnego piękna kwiatów śliwy [wywal - pasuje jak beznogiemu adidasy], domownicy, służący oraz strażnicy, [zbędny przecinek] mieli niewesołe miny. Jednakże nikt z wymienionych osób [wywal] nie ośmielił się głośno mówić o tym, co takie milczenie wedle wszelkiego prawdopodobieństwa oznacza. Forteca pogrążyła się zatem w pozornie spokojnej, pełnej oczekiwania ciszy. Ciszy zakłócanej jedynie zwykłymi odgłosami dnia codziennego, takimi jak szczęk mytych przez służące glinianych naczyń, skrzypienie desek drewnianej podłogi, proste rozmowy o pogodzie i niepogodzie. [po zażyciu mogą wystąpić niepożądane objawy, takie jak:... Wywal ten fragment, bo gryzie po kostkach] A także bojowe okrzyki, połączone z klęczącymi dźwiękami, wydawanymi przez, uderzające o siebie dwa drewniane kije [jak dobrze pamiętam nazywało się toto bakemono, ale ręki nie dam sobie za to obciąć]. Codziennie na podwórcu, tuż pod opiekuńczymi konarami tej samej wspominanej już kilkakrotnie [WYWAL!!!] śliwy, tkwiącej tutaj od samego początku istnienia warowni, odbywały się zaciekłe, pełne pasji pojedynki.
.......... Tak też było i dziś. Para nastoletnich bliźniąt odzianych jedynie w granatowe, treningowe kosode i błękitne Hakama [yyy Hakama to jakaś specjalna nazwa, jak Nike czy Reebok, że piszesz ją wielką literą?], nie zważając na wciąż jeszcze utrzymujące się nad okolicą zimno, zawzięcie okładała się tęgimi razami. Zupełnie jakby nie był to trening, lecz walka na śmierć i życie. Jedno z rodzeństwa, odznaczające się smukłą, wysportowaną, ale delikatną sylwetką, długimi, związanymi w koński ogon, kruczoczarnymi włosami. [Jedno z rodzeństwa co? Jeśli nic, to nie "odznaczające się" a "odznaczało się", chociaż nie jestem przekonana, czy długie czarne włosy są czymś wyjątkowym wśród Japonek, by pisać o tym, jak o wyróżnianiu się. Zdanie generalnie do solidnego przeredagowania.]Czy też bystrym spojrzeniem, [zbędny przecinek] ciemnobrązowych, lekko skośnych oczu [jeszcze podaj, pod jakim kątem. Wywal lekko, bo wszystko psuje. Same skośne oczy wystarczą, czytelnik nie jest idiotą, więc nie pomyśli, że są nieomal w pionie ], osadzonych w jasnej[,] owalnej twarzy o delikatnych rysach i malutkim, haczykowatym nosie, używało ćwiczebnej naginaty o wąskim, podłużnym ostrzu. [aaa, teraz kapuję, jak miało, prawdopodobnie brzmieć zdanie. W takim razie przed "czy" powinien być przecinek, a nie kropka. Tak czy inaczej, do korekty, bo jest tu zdecydowanie za dużo epitetów, zdanie jest długie jak PRLowskie kolejki za mięsem] Drugie zaś odrobinę tęższe, ale równie wyćwiczone, posługiwało się drewnianym mieczem, którym usiłowało bronić się przed wściekłymi atakami siostry. Dziewczyna jak zawsze okazała się lepsza. Wyważone, płynne ruchy jej dłoni i stóp, [zbędny przecinek] spokojnie wyprowadzały kolejne zamachy i sztychy, zręcznie blokując tym samym ciosy chłopca [szermierzem nie jestem, ale według mojej miernej znajomości walki bronią białą śmiem twierdzić, że sztychami i zamachami to raczej skutecznie się ciosu nie sparuje... Spróbuj tak: Wyważone, zharmonizowane ruchy jej dłoni i stóp precyzyjnie wyprowadzały kolejne zamachy i sztychy, jednocześnie zręcznie blokując ciosy chłopca] . Natomiast umiejętnie wykorzystywana, pokaźna długość broni, bez trudu utrzymywała przeciwnika na dystans. Kolejne uderzenie. Kolejny wściekły[,] bojowy okrzyk wypełniający powietrze, [zbędny przecinek] ponad zamkiem, [zbędny przecinek] oraz kolejne, silne zbicie lipowego ostrza. Ostatnie, jak się okazało, bo zręczny[,] szybki ruch bez trudności [trudu] wytrącił bokken z dłoni Hiroshiego. Widząc jak podenerwowany dziedzic klanu Sugiatni pośpiesznie podnosi z ziemi swój oręż, Hisako zaśmiała się cichutko, zasłaniając usta dłonią. To doprawdy niewiarygodne, że on jeszcze nie pogodził się z faktem, iż ona lepiej włada naginaną, niż on mieczem. Że nie pojął jeszcze, tego, że ona po prostu ma odrobinę większy niż on talent do pojedynkowania się. Oraz tego, że co tu dużo mówić, jej broń ma nad mieczem pewną przewagę, chociażby z racji swoich rozmiarów. Jednocześnie mimo wszystko musiała przyznać, że chłopak z każdym dniem robił coraz większe postępy. O ile więc jeszcze jesienią wystarczyły jej zaledwie trzy ruchy, aby rozbroić i unieszkodliwić młodszego o pięć minut brata, o tyle teraz potrzebowała na to przynajmniej siedmiu skrzyżowań broni. Chociaż nadal oboje pobierali osobne lekcje fechtunku, [zbędny przecinek pod czujnym okiem swoich nauczycieli.[przecinek zamiast kropki] To jednak wzajemna chęć sprawdzenia swoich umiejętności, jak również popisania się jednego przed drugim, pchała ich ku codziennym, popołudniowym pojedynką {łomatkoboskoczęstochowsko, a cóż to o.O pojedynkOM]. Tak właśnie upłynęła rodzeństwu zima, a i wiosna zapowiadała się podobnie.
- Coraz lepiej ci idzie, Hiroshi [san]. - Dziewczyna poklepała brata po ramieniu. - Kto wie, może jeszcze tej wiosny zdołasz mnie pokonać - ciągnęła dalej swoim rezolutnym, zbyt chłopięcym, według niektórych[,] głosem, pozbawionym sztucznej dziecinności.
- Mówisz tak, jakbyś sama nie czyniła żadnych postępów, moja siostro - w słowach chłopca dało się wyczuć kwaśny ton, tym wyraźniej, że po wygłoszeniu tejże kwestii [opinii] jego usta faktycznie wykrzywiły się nieładnie. Stworzyło to dość zabawny kontrast z zadowoloną miną panienki [panienka mi tu jakoś nie pasuje.].
- Powinieneś docenić to, że staram się ciebie [cię, ciebie brzmi sztucznie] podtrzymać na duchu i podziękować mi, [zbędny przecinek] za piękne słowa otuchy, które staram się wlać do twojej zmartwionej duszy wojownika.
Spojrzał na nią z pode łba.
- Drwisz sobie ze mnie? - zapytał ponuro, odgadując tym samym prawdziwe intencje bliźniaczki.
- Ależ to dla twojego dobra [Gdzież bym śmiała ]- pośpieszyła z wyjaśnieniem dziewczyna - Fumi-sensei powiada, że drwina to jedna z najlepszych dróg motywacji młodych ludzi - wygłosiła stanowczym, spokojnym głosem, naśladującym sposób mówienia jej nauczycielki od [wywal] naginaty. Bezczelny błysk w brązowych ochach [oczach], [zbędny przecinek] sprawił, że i chłopiec uśmiechnął się leciuteńko unosząc kąciki ust.
- To jak? Jutro o tej samej porze? - zapytał nagle całkiem już rozchmurzony, pierwszy syn klanu Sugiatni [wywal].
- A jakże -Hisako znów się zaśmiała, lecz tym razem nie zakryła warg. Zamiast tego wyciągnęła otwartą prawą dłoń w kierunku brata, a on pojednawczo przyłożył do niej czubek środowego palca swojej wyprostowanej prawicy. Ten dziwny, prosty gest, został wymyślony przez rodzeństwo jeszcze w czasach wczesnego dzieciństwa. Oznaczał zaś całkowite i ostateczne przebaczenie sobie wszelkich wzajemnych krzywd i złośliwości zaznanych danego dnia od siebie.
.......... Być może długo by jeszcze stali tak i rozmawiali pod pięknie ukwieconymi konarami starego drzewa [nie wiem, być może to tylko moje odczucie, ale ta śliwa zaczyna budzić we mnie paranoiczną agresję], gdyby nie nagły ruch i zamieszanie dobiegające spod bramy wjazdowej. Podniesione, ostre głosy mężczyzn. Skrzypnięcie otwieranych wrót. Czy wreszcie głuchy stukot kopyt jednego [jak konia, to wiadomo, że nie pięciu] konia, [zbędny przecinek o bruk podwórca, wskazywały na coś niezbyt dobrego. [ A to dlaczego? Moze Daimio wrócił, jak ostatnio? Może sąsiad przyjechał z wizytą? Nie widzę żadnych przesłanek zwiastujących klęski jakoweś]Dziewczyna mlasnęła ustami, wyrażając w ten sposób swoje zaniepokojenie, chłopak nie zrobił nic, tylko krew nagle odpłynęła mu z twarzy. Serca rodzeństwa zabiły szybciej, gwałtownie podskoczyły do ich gardeł. Czyżby jakieś wieści o ojcu? Zaciskając mocno w dłoniach swój drewniany oręż, oboje bez jednego słowa ruszyli [biegiem] przed siebie. Gnając na złamanie karku, wybiegli za węgła głównego budynku, na dziedzińcu którego jeszcze kilka chwil temu spokojnie gawędzili. Omal nie wpadli pod kopyta zatrzymującego się właśnie kasztanowego ogiera [kasztana]. Wierzchowiec ów [wywal] niósł na swoim silnym grzbiecie rosłego, barczystego mężczyznę, odzianego w brudne, podtarte szaty, które kiedyś niewątpliwie należały do wytwornych. Długie, smoliste, rzadkie włosy przybysza, w nieładzie opadały na kark, ramiona i plecy, a z małych, czarnych oczu wiało smutkiem. Natomiast u jego lewego boku widniał komplet dwóch mieczy: katany i wakizashi. [to nie sesja RPG, tylko opis postaci. Gdy kogoś przedstawiasz, to go nie inwentaryzuj, subtelnie wplataj elementy wyglądu w tekst.]
.......... Hisako jako pierwsza lekko wyhamowała i odskoczyła w bok na widok mężczyzny, a potem czynności te równie sprawnie powtórzył Hiroshi [przeredaguj]. Niemile zaskoczona księżniczka szybko zamrugała powiekami, by jej rozbiegane gałki oczne uspokoiły się. [a co ona jest, gekon, żeby każdym okiem w inną stronę patrzeć? Do obróbki]
- Stryj Kenshiro - szepnęła do siebie, tak, jakby wypowiadała imię największego zagrożenia, po czym [wywalamy, stawiamy kropkę i rozpoczynamy nowe zdanie] uniosła wzrok, aby przyjrzeć się dokładniej zasępionemu, niewróżącego dobrych wieści obliczu ojcowskiego brata [wuja. Potem piszesz, że to brat ojca, co bardziej tam pasuje]. Tym czasem [tymczasem] Jeździec [jeździec] zatrzymał konia i ciężko zsunął się z siodła. Rodzeństwo obserwowało go w milczeniu. Strażnicy zerkali ukradkiem ze swoich stanowisk, a ci ze służących, którzy przebywali akurat niedaleko bramy, zamarli nagle nieruchomo w swoich pozycjach. [służba to powinna plackiem na glebie leżeć, w końcu to brat pana!] Pan Sugiatni westchnął bardzo cicho, prawie niedostrzegalnie. Następnie zaś rozejrzał się po miejscu, do którego przybył. [wokół] Niemalże od razu dostrzegł dzieci swojego starszego brata, stojące obok ścieżki prowadzącej w głąb [wgłąb] posesji. Podszedł do nich i ukłonił się obojgu, a szczególnie bratankowi [jak kłania się obojgu, to obojgu. Poza tym, to oni powinni zaryć pyszczkami o ziemię na widok starszego krewnego, imo. Dopiero potem może im powiedzieć, że ich ojciec, jak zgaduje, nie żyje i młody jest dziedzicem landu],tak nisko, że dotknął czołem ziemi. Zaskoczony i wstrząśnięty młodzieniec cofnął się gwałtownie, a jego dłonie, zarówno ta wolna, jak i ta wciąż zajęta przez drewniany miecz, zacisnęły się mocno, niemal boleśnie[,] w pięści. Dziewczyna odruchowo [dziwne ma odruchy. Ja bym spojrzała na brata...] spojrzała w niebo, a jej powieki ponownie zamigotały. Więc jednak dobrze zrozumiała sytuację, gdy tylko spostrzegła stan, w jakim znajdował się samuraj, domyślała się, jakie przynosi on wieści. [jaki stan? Bo był zmęczony i miał przerzedzone włosy? Za mało emocji, nawet jak na Japończyków]
.......... Zamek ponownie się ożywił, służba z pewnym ociąganiem wróciła do swoich zajęć, strażnicy wycofali się na swoje stanowiska. Cokolwiek by się nie wydarzyło, zadaną pracę trzeba przecież wykonać.
.......... - Paniczu Hiroshi, panienko Hisako! -Niespodziewanie do uszu zebranych w pobliżu bramy wjazdowej ludzi dobiegło donośne kobiece, nieco natarczywe wołanie. - Pa... - wypowiedź została przerwana niemal równo z ukazaniem się na zewnętrznym podwórcu właścicielki głosu, niskiej, przygarbionej, niemłodej już, ale też nie starej jeszcze służącej. Po wyrazie jej twarzy można było z łatwością rozpoznać, iż dopiero teraz odkryła obecność gościa, na widok którego zatrzymała się raptownie. Kiedy zaś tamten, za pozwoleniem Hiroshigo, podniósł się wreszcie z podłoża [ziemi] i stanął prosto, rozpoznała go równie szybko jak wcześniej zrobiło to szlachetne rodzeństwo. Natychmiast odgadła także, że stało się coś niedobrego. Skłoniła się w milczeniu, a następnie cichym, stłumionym z szoku i osłupienia głosem powiedziała do bliźniąt:
- Pani was wzywa - po czym zwracając się do mężczyzny dodała - Witaj Kenshiro-sama, proszę łaskawie pozwolić za mną.

*

.......... Sugiatni Tamao, ukochana żona pana Harumi była drobną, dystyngowaną i prawdziwie szlachetną damą. Chociaż przekroczyła już trzydziesty piąty rok życia, to jej uroda nie całkiem jeszcze przeminęła. Jasną, pozbawioną widocznych z daleka zmarszczek twarz otaczały długie, gęste, proste ciężko spływające na ramiona, czarne [za dużo przymiotników] włosy. Delikatnie zarysowane brwi tworzyły całość z małymi, podobnymi do szparek brązowymi oczami oraz niewielkim, kształtnym okrągłym [za dużo przymiotników] nosem. Pomimo wieku oraz zmartwienia, którego zaznała wiele w ostatnim czasie, wciąż pozostawała dumną, wyprostowaną i na pozór całkowicie spokojną kobietą. [a co ma wiek do dumy i spokoju o.O?] Pani Sugiatni nigdy nie pozwoliła by [pozwoliłaby] sobie na to, żeby liczna zamkowa służba poznała jej obecny stan ducha. A tym bardziej, aby ktokolwiek ujrzał jej łzy, czy też jakikolwiek chociażby najmniejszy cień na jej wybielonym pudrem obliczu. Nawet teraz, gdy z okna znajdującej się na pierwszym piętrze sali audiencyjnej, zauważyła przypadkiem przybycie szwagra, o czym z resztą wkrótce została powiadomiona przez służkę imieniem Sata [służkę Satę]. Tę samą, która chwilę wcześniej przywitała gościa i poprosiła go, aby poszedł za nią [wywal. Służka=eta, nieistotne, która to była]. Pani Sugiatni nie pozwoliła sobie na żaden nerwowy ruch, żaden gest zaniepokojenia czy smutku. Po prostu siedziała wyprostowana na macie ze słomy ryżowej. Wpatrywała się przy tym w znajdujące się na przeciwko jej siedliska przesuwne drzwi, ozdobione melancholijnym, utrzymanym w przytłumionych barwach górskim krajobrazem, namalowanym w stylu Yamato-e. Nie drgnęła także wtedy, gdy drzwi pomieszczenia rozsunęły się, a jego próg przekroczyła para nastolatków.
.......... Po złożeniu zwyczajowego pokłonu i podniesieniu głów, pomiędzy członkami rodziny zapadło krótkotrwałe, pełne napięcia milczenie.
- Moje drogie dzieci - odezwała się wreszcie dama melodyjnym, modelowanym głosem, jaki zazwyczaj jest używany w podlonych [nie mam pojęcia, co autor miał na myśli?] sytuacjach przez kobiety zajmujące wysoką pozycję w hierarchii własnego klanu. - Chciałam dziś napić się z wami herbaty i porozmawiać spokojnie o waszych naukach, oraz przyszłości. Lecz w zaistniałych okolicznościach - zrobiła krótką pauzę, w trakcie której ponownie zerknęła na zamknięte drzwi. Choć wyraz twarzy kobiety nie zmienił się, wciąż pozostając spokojny, jakby pozbawiony wszelkich uczuć i emocji, to jednak oni wiedzieli, że to tylko pozory, że tak naprawdę jej serce jest równie zasmucone, jak ich własne.
- Wybaczycie mi chyba, jeśli zmienię te plany - dokończyła, wypuszczając powietrze z płuc.
- Oczywiście matko... A - Hiroshi chciał jeszcze coś dodać, ale został uciszony ruchem ręki.
- Synu, podejdź tu i usiać obok mnie. - Wskazała mu miejsce po swojej prawej stronie, to samo, które jeszcze niedawno należało do jego ojca. Chłopak bez entuzjazmu podniósł się z podłogi i krzyżując nogi przysiadł na niewielkim, drewnianym podwyższeniu.
.......... Drzwi komnaty ponownie rozsunęły się, a wówczas do środka wszedł Kenshiro. Wykąpany, uczesany i przebrany w czyste, jedwabne szaty. Bez jednego słowa zajął miejsce na przygotowanej dla niego macie i tak jak wcześniej na podwórzu przed rodzeństwem, tak samo teraz w pomieszczeniu upadł na twarz przed synem i żoną swojego starszego o pięć lat brata.
- Domyślamy się - łagodny, melodyjny głos pani Tamao, po raz kolejny rozległ się w komnacie - że nie przywodzisz dobrych wieści.
- Istotnie bratowo [Sugiatini sama]. - Samuraj nadal dotykał czołem podłogi z lipowych desek. - Moim obowiązkiem, [zbędny przecinek] jest poinformować cię pani, ciebie młody panie, oraz ciebie panienko, o śmierci mojego czcigodnego brata, a twojego męża i waszego ojca, pana Sugiatni Harumi [samy]. .......... Wiadomość, choć nie była zaskoczeniem, spowodowała kolejną tego dnia, przeciągłą chwilę ciężkiego milczenia. Powietrze w sali zdawało się wibrować i buczeć, a sztucznie kontrolowane oddechy wszystkich obecnych w komnacie osób stały się doskonale słyszalne. W końcu cisza ta została przerwana przez Hiroshiego. Chłopiec bardzo się starał, aby mówić spokojnym, wyważonym, pozbawionym nuty żalu głosem, lecz w przeciwieństwie do matki, nie bardzo mu to jeszcze wychodziło.
- A zatem drogi stryju - wygłosił pomiędzy jednym, a drugim głębokim oddechem - Wygląda na to, że teraz to ja zostałem przywódcą tego klanu. I jako przywódca, nakazuję ci wyprostować plecy oraz - tutaj jakby zawahał się na moment, ale tylko na moment, po czym podjął dalej - przybliżyć nam okoliczności śmierci męża mojej drogiej matki, a także mego i mej siostry rodziciela [zgrzyta mi ten rodziciel. Rodzicielka, tak, ale rodziciel? Faceci niewiele mają wspólnego z rodzeniem...].
Gość wyprostował się, ułożył dłonie na kolanach i takim samym jak wcześniej pełnym szacunku tonem, rzekł:
- Ojciec twój[,] panie, zginął śmiercią wojownika. Chroniąc od hańby siebie i swój klan, rozpruł własnym mieczem swój brzuch.[eee... wojownika? Przecież to oznacza, że stracił swój honor i aby zmazać hańbę popełnił sepuku... Wiesz, oczywiście, że gdy daimio ginie, to jest w dobrym tonie, by wszyscy jego samurajowie wypruli sobie flaki, popełnili sepuku, chciałam rzec... Inaczej okazują się być niewiernymi banitami. Jeszcze jest możliwość, że szef wszystkich szefów mu kazał to zrobić, ale z treści wychodzi na to, że to ten jak-mu-tam sama jest jednym z trzech głównych bossów. Trochę się kupy nie trzyma]
.......... Hisako poczuła jak robi się jej niedobrze. Prawdę mówiąc nigdy nie dopuszczała do siebie myśli, że jej ukochany ojciec będzie zmuszony do czegoś podobnego, chociaż oczywiście wiedziała jak ważną rzeczą jest dla samuraja jego honor.
- Ja zaś dostąpiłem zaszczytu pomocy mu w owym czynie.
Hisako omal nie zemdlała. W całej swojej dziewczęcej naiwności, której w piętnastym roku życia miała jeszcze w sobie nad wyraz wiele, nie potrafiła uwierzyć w to, że honor ten zarządzał właśnie jednego z największych możliwych poświęceń od członków jej rodziny. [no dobra, przyznaję się, nie łapię ni groma o co Ci chodzi w tym zdaniu]

pozdrawiam

Kapadocja