Rok zbliżał się powoli ku końcowi. Po wrześniu nie pozostało już nawet wspomnienie, październik też przeminął. Nastał pierwszy dzień listopada, pobrzmiewający brzękiem zniczy, zduszonym sykiem zapalanych zapałek i szuraniem butów po niegdyś posypanych żwirem cmentarnych ścieżkach. Przemierzyłabym je szybkim krokiem gdyby nie stada ludzkie, łączące się stopniowo w watahy spacerujące nieśpiesznie, zdecydowanie utrudniające poruszanie po obiekcie. Wlokłam się więc noga za nogą, obserwując bez większego zainteresowania mijane nagrobki. Śmierć nie jest majestatyczna. Nie jest ukojeniem, spokojem, ciszą… Przypomina bardziej drwinę. Nie wierzysz? Spójrz na otaczające cię granitowe tablice z wypisanymi imionami. Brzmią pusto, groteskowo. Nawet otoczone szarym kamieniem nie zyskują nawet krztyny dostojeństwa. Ot, ktoś umarł – nie szkodzi, podobno i tak jest tu, na Ziemi, przeludnienie. Zniknął ktoś ci bliski – postawisz mu pomnik. Po co? Czy poczujesz się lepiej, kładąc na płycie kwiaty, zapalając znicz? Czy zrobi to jemu/jej jakąkolwiek różnicę…?
Obojętny mój wzrok prześlizgiwał się po plastikowych, trywialnie kolorowych bukietach, gigantycznych gromnicach, aż… Zobaczyłam Ciebie. Patrzyłaś na mnie, tak jak ja na ciebie, z szeroko otwartymi oczyma, w których błyskała nutka rozbawienia na widok tego całego owczego pędu, zamieszania trwającego tylko jeden dzień w roku.
”No co?” – zapytałaś.
Wzruszenie ściskało mi gardło, nie odpowiedziałam, ale ile bym dała, żeby być dla ciebie przyjaciółką, powiernicą … Kimkolwiek.
”Och, daj spokój – żachnęłaś się – Wiesz, że to niemożliwe.”
Jak mogłabym to zrobić? Teraz, kiedy w końcu Cię odnalazłam?
”Wracaj do żywych, mała” – poradziłaś mi z surową mądrością mózgu, który ostygł całe lata temu.
Zostawiłaś mnie na lodzie. Nienawidzę pierwszego listopada.
Obojętny mój wzrok prześlizgiwał się po plastikowych, trywialnie kolorowych bukietach, gigantycznych gromnicach, aż… Zobaczyłam Ciebie. Patrzyłaś na mnie, tak jak ja na ciebie, z szeroko otwartymi oczyma, w których błyskała nutka rozbawienia na widok tego całego owczego pędu, zamieszania trwającego tylko jeden dzień w roku.
”No co?” – zapytałaś.
Wzruszenie ściskało mi gardło, nie odpowiedziałam, ale ile bym dała, żeby być dla ciebie przyjaciółką, powiernicą … Kimkolwiek.
”Och, daj spokój – żachnęłaś się – Wiesz, że to niemożliwe.”
Jak mogłabym to zrobić? Teraz, kiedy w końcu Cię odnalazłam?
”Wracaj do żywych, mała” – poradziłaś mi z surową mądrością mózgu, który ostygł całe lata temu.
Zostawiłaś mnie na lodzie. Nienawidzę pierwszego listopada.