“Dawny świat”

[Jan Dywan]

ok ok ok, rozumiem, odrobinę rozumiem, ale cieszę się bardzo, bo dowiedziałem się czegoś nowego i ważnego. Dzięki Lexis

o czym jest ?
trudno jest napisać...

usiłowałem pokazać tamten świat, w którym żyłem zanim udało mi się zorientować co tak naprawdę robię i czym są te wszystkie rzeczy w okół.

Było głośno, a światła kolorowych lamp migotały w rytm ciężkiej, elektronicznej muzyki. Byłem pijany...

Świat w którym zagłuszamy samych siebie, ponieważ tak naprawdę wciąż cierpimy, a cierpienie wynika z działan wbrew siebie, wbrew swojej wrażliwości. Nieustannie wyrządzamy sobie krzywdę ponieważ nikt nam nie powiedział, nie pokazał, że można inaczej, że można żyć w zgodzie z samym sobą i nie oznacza to samotności.

Byłem pijany, a ona opowiadała o swoim byłym chłopaku, jednak tylko chwilę, później uciekła zawstydzona. Kiedy wróciła przeprosiła i było już dobrze.

W tamtym świecie żyło się wspomnieniami, głównie bolesnymi z którymi nikt sobie nie radził ,ponieważ wciąż uciekał od siebie samego.

Całowaliśmy się.
Robiła to subtelnie, jednocześnie chowając językiem gumę cytrynową. Chwile wcześniej wykłócała się o mnie z koleżanką, kłóciły się która mnie sobie weźmie. Było mi to obojętne.

Nagle pojawia się pocałunek, jednak okazuje się, że dziewczyna ma gumę w buzi.
Chłopak pijany, laska żuje gumę - kiedy pojawia się ta intymność w taki czysty, naturalny sposób to smak tego wydarzenia i tak zostaje tłumiony. Budowaliśmy poprzez takie proste rzeczy bariery między sobą, bojąc się tej prawdziwej nagiej bliskości, wciąż zranieni, wciąż samotni, jednocześnie wciąż szukając tego ciepła.

Na dodatek traktowaliśmy siebie i innych przedmiotowo.

Spotkaliśmy się później jeszcze kilka razy, wiedziałem, że coraz częściej o niej myślę i sprawiało mi to przyjemność, aż spotkaliśmy się po raz ostatni.
Paliła papierosy, nie poznawałem jej i nie lubiłem jej takiej. Więc kiedy się rozeszliśmy nie było mi żal, bo nie mógłbym bym żyć z kimś kto potrafi być tak wstrętny.

Jednak z czasem, jak ta parka się spotyka, zaczyna coś się zmieniać, powoli pojawia się uczucie i od razu spotykają się po raz ostatni. Na tym ostatnim spotkaniu dziewczyna pali papierochy i zgrywa kogoś bardzo nie przyjemnego. Robi to ponieważ po prostu boi się tego uczucia i ucieka. Facet kupuje to co ona robi, też tak naprawdę ucieka.

Pamiętam ją jednak. Była szczupła i wrażliwa. Miała błękitne oczy, drobne dłonie i melodyjny głos. Pamiętam jak bardzo była zagubiona, rozerwana między tym co czuje, a tym na co się godzi, by nie żyć samotnie. Nie potrafiła znaleźć wyjścia, a ciało i duch nieustannie wyrażały sprzeciw.

Okazuję się, że mimo tej paskudnej powierzchowności u jednego jak i u drugiego, jakoś dostrzegali w sobie tą subtelność, tą wrażliwość, te piękno, ale nie potrafili przestać żyć w tym dawnym świecie, nie potrafili wyjść. Bali się samotności, bali się bardziej cierpieć.

Usiłowałem pokazać tą iluzję, to zapętlenie jakiego doświadczyłem. Do tego guma cytrynowa, alkohol, papierosy, ta zagłuszająca muzyka i oślepiające światła - wszystko służyło po to, by móc się dalej oszukiwać.

Więc tak, jest to osobista historia i powinienem napisać jeszcze, że dziewczyna uwielbiała czytać wiersze, ale nigdy nic nie napisała.