18-11-2009, 22:13
http://www.vantasy.fora.pl/basnie,48/trz...i,287.html - przeczytaj najpierw tą baśń...
Wieso i Garmił
Działo się to dość dawno w lesie cichym, gdzie nie słychać było dźwięku szabli i żadnych wysokich głosów. Żył tam Garmił, który swojego syna wychowywał. Żona ojca zmarła, więc sam się Garmił opiekował młodym. Był on myśliwym, jednak coraz to niebezpieczniej było w lasach, a ojciec już stary był, dlatego też przekazał swoją pałeczkę swojemu synowi.
- Posłuchaj Wieso – mówił – Twój tata już stary i nie może dojść do miasta. Musisz się czegoś nauczyć. Na początek zanieś tę paczkę futer wilczych i sprzedaj u Bustera, kupca najlepszego. A potem przyjdź i zapolujemy razem.
- Dobrze ojcze! – krzyknął żywo i energicznie Wieso – Już biegnę!
- Czekaj, czekaj! Nie zapomnij o mieczu! Twoja matka zapomniała i... I wiesz co się stało! – ostrzegał Garmił – Zawsze pamiętaj: Musisz zabrać miecz! Bez miecza ani rusz!
- Jasne tato!
Wieso wziął swój miecz ze stołu i pobiegł. Nie było go długo, więc Garmił się martwił. Na następny dzień wrócił.
- Jestem ojcze! Wróciłem!
- Och, jak się cieszę że cię widzę! Już myślałem że stało się coś złego! Czemu tak długo cię nie było? – zapytał ojciec
- Musiałem zahaczyć o karczmę. Zdobyłem tam wiele informacji oraz mapę, bo zgubiłem się!
- Widać więc że nie jesteś jeszcze wystarczająco gotowy by ze mną polować! Jutro pójdziesz jeszcze raz! – rzekł Garmił
Na następny dzień ojciec dał synowi drugą paczkę z futrami z cieniostwora
- Te skóry są tak cenne, że nie możesz ich zgubić! – pouczał go Garmił – Sprzedaj je u Bustera!
- Dobrze tato! – krzyknął z podnieceniem Wieso i miał już biec, gdy to Garmił go zatrzymał
- A miecz?! Boże jedyny! Masz pamiętać do jasnej cholery o mieczu! Pamiętaj! Bez niego nie możemy się zapuszczać w taką dzicze! Jasne?!
- Jasne tato... – powiedział ze smutkiem Wieso i wziął w rękę miecz, po czym wyruszył.
- Boże, co to za chłopiec! Nie może zapamiętać tak ważnej rzeczy! To hańba i wstyd żeby nie wziąć ze sobą miecza i zostać poszarpany przez wilki, albo coś groźniejszego! – modlił się ojciec.
Następnego dnia Wieso wrócił do domu, jednak tym razem się nie odzywał. Schował swój nowy miecz, który kupił wczorajszego dnia i ukrył go przed ojcem żeby czasem nie nakrzyczał na niego że wydaje złoto na głupoty.
- Gdzie się znów szwendałeś tyle czasu? – słychać było już głos Garmiła z sypialni
- Yyy...- myślał Wieso – Znowu się zgubiłem!
- A mapa? Przecież mapę miałeś! – dopytywał się Garmił
- N-no... Mapę też zgubiłem! – wykręcał się młodzian – Wpadła mi do wody!
- Czyli widać, że jeszcze nie jesteś gotów, by polować ze mną. – tłumaczył Garmił – Odpowiedzialność przede wszystkim! Jutro rano mnie nie będzie! Z rana musisz sam iść do miasta i sprzedać te skóry trolli. Tylko nie zahaczaj o nic innego! Ale żebyś nie zapomniał, napiszę ci na kartce że masz zabrać miecz!
- Dobrze tatku!
Garmił jak powiedział tak zrobił. Wieczorem przybił gwoździem skrawek papieru do drzwi z napisem ,,Nie zapomnij o mieczu!”.
Następnego dnia w południe Garmił szedł do domu mając nadzieję że Wieso już leży na łóżku, a pieniądze na stole.
- Synu! Wróciłem!
Nic nie słyszał.
- Wieso? Wiesku! Gdzie jesteś?!
Nagle zauważył miecz syna na stole i kartkę pod stołem, którą zapewne wiatr przez okno zdmuchnął.
- Jasna cholera! Znowu zapomniał! – krzyczał ze zdenerwowaniem – Nie będzie pieniędzy!!! Aaach! Jak go znajdę to go zabije!!!!!!!!!!!
Garmił wybiegł z chaty szukać Wiesa. Szedł przez las i mówił coś przed nosem. Nagle zobaczył ścierwojada. Zauważył że miecza swojego zapomniał. Krzyczał. Jednym ruchem ścierwojad wbił swój dziób w serce Garmiła. Garmił zmarł.
Wieso tymczasem znalazł ciało ojca i pochował go płacząc i modląc się o Garmiła.
I jaki z tego morał? Bo żeby kogoś pouczać, trzeba samemu przestrzegać i wiedzieć...
,,Żeby kogoś pouczać, trzeba samemu przestrzegać”.
Wieso i Garmił
Działo się to dość dawno w lesie cichym, gdzie nie słychać było dźwięku szabli i żadnych wysokich głosów. Żył tam Garmił, który swojego syna wychowywał. Żona ojca zmarła, więc sam się Garmił opiekował młodym. Był on myśliwym, jednak coraz to niebezpieczniej było w lasach, a ojciec już stary był, dlatego też przekazał swoją pałeczkę swojemu synowi.
- Posłuchaj Wieso – mówił – Twój tata już stary i nie może dojść do miasta. Musisz się czegoś nauczyć. Na początek zanieś tę paczkę futer wilczych i sprzedaj u Bustera, kupca najlepszego. A potem przyjdź i zapolujemy razem.
- Dobrze ojcze! – krzyknął żywo i energicznie Wieso – Już biegnę!
- Czekaj, czekaj! Nie zapomnij o mieczu! Twoja matka zapomniała i... I wiesz co się stało! – ostrzegał Garmił – Zawsze pamiętaj: Musisz zabrać miecz! Bez miecza ani rusz!
- Jasne tato!
Wieso wziął swój miecz ze stołu i pobiegł. Nie było go długo, więc Garmił się martwił. Na następny dzień wrócił.
- Jestem ojcze! Wróciłem!
- Och, jak się cieszę że cię widzę! Już myślałem że stało się coś złego! Czemu tak długo cię nie było? – zapytał ojciec
- Musiałem zahaczyć o karczmę. Zdobyłem tam wiele informacji oraz mapę, bo zgubiłem się!
- Widać więc że nie jesteś jeszcze wystarczająco gotowy by ze mną polować! Jutro pójdziesz jeszcze raz! – rzekł Garmił
Na następny dzień ojciec dał synowi drugą paczkę z futrami z cieniostwora
- Te skóry są tak cenne, że nie możesz ich zgubić! – pouczał go Garmił – Sprzedaj je u Bustera!
- Dobrze tato! – krzyknął z podnieceniem Wieso i miał już biec, gdy to Garmił go zatrzymał
- A miecz?! Boże jedyny! Masz pamiętać do jasnej cholery o mieczu! Pamiętaj! Bez niego nie możemy się zapuszczać w taką dzicze! Jasne?!
- Jasne tato... – powiedział ze smutkiem Wieso i wziął w rękę miecz, po czym wyruszył.
- Boże, co to za chłopiec! Nie może zapamiętać tak ważnej rzeczy! To hańba i wstyd żeby nie wziąć ze sobą miecza i zostać poszarpany przez wilki, albo coś groźniejszego! – modlił się ojciec.
Następnego dnia Wieso wrócił do domu, jednak tym razem się nie odzywał. Schował swój nowy miecz, który kupił wczorajszego dnia i ukrył go przed ojcem żeby czasem nie nakrzyczał na niego że wydaje złoto na głupoty.
- Gdzie się znów szwendałeś tyle czasu? – słychać było już głos Garmiła z sypialni
- Yyy...- myślał Wieso – Znowu się zgubiłem!
- A mapa? Przecież mapę miałeś! – dopytywał się Garmił
- N-no... Mapę też zgubiłem! – wykręcał się młodzian – Wpadła mi do wody!
- Czyli widać, że jeszcze nie jesteś gotów, by polować ze mną. – tłumaczył Garmił – Odpowiedzialność przede wszystkim! Jutro rano mnie nie będzie! Z rana musisz sam iść do miasta i sprzedać te skóry trolli. Tylko nie zahaczaj o nic innego! Ale żebyś nie zapomniał, napiszę ci na kartce że masz zabrać miecz!
- Dobrze tatku!
Garmił jak powiedział tak zrobił. Wieczorem przybił gwoździem skrawek papieru do drzwi z napisem ,,Nie zapomnij o mieczu!”.
Następnego dnia w południe Garmił szedł do domu mając nadzieję że Wieso już leży na łóżku, a pieniądze na stole.
- Synu! Wróciłem!
Nic nie słyszał.
- Wieso? Wiesku! Gdzie jesteś?!
Nagle zauważył miecz syna na stole i kartkę pod stołem, którą zapewne wiatr przez okno zdmuchnął.
- Jasna cholera! Znowu zapomniał! – krzyczał ze zdenerwowaniem – Nie będzie pieniędzy!!! Aaach! Jak go znajdę to go zabije!!!!!!!!!!!
Garmił wybiegł z chaty szukać Wiesa. Szedł przez las i mówił coś przed nosem. Nagle zobaczył ścierwojada. Zauważył że miecza swojego zapomniał. Krzyczał. Jednym ruchem ścierwojad wbił swój dziób w serce Garmiła. Garmił zmarł.
Wieso tymczasem znalazł ciało ojca i pochował go płacząc i modląc się o Garmiła.
I jaki z tego morał? Bo żeby kogoś pouczać, trzeba samemu przestrzegać i wiedzieć...
,,Żeby kogoś pouczać, trzeba samemu przestrzegać”.
Miejmy nadzieję, że baba do lekarza będzie przychodzić, póki żyjemy.