słupek

[Pasiasty]

mijam znienawidzony niebieski słupek
porozbijane o niego butelki odbijają
światło latarni niczym echo piosenki
o tym że przychodziła wieczorem do
cukiernii a potem razem cali w lukrze

staram się nie patrzeć ale kusi swą
wyblakłą błękitnością przypominającą
o nysach przed którymi ukrywało się
na drzewach i w krzakach jakby za
jabłko karano wywozem na złomowisko

jeszcze tylko minę peleton kapsli
może wtedy przestanie na mnie wskazywać
niczym palce tych którzy każdego dnia
wytykają gdzie robię błędy popełniam
mord na prawdzie by znów trafić pod słup

[BEL6]

Jesteśmy niespokojni, gdy zło nas drapie w szybki pod powiekami.

To mi się ciśnie do mózgu podczas czytania.
Świetny tekst na dobicie albo rozmyślania. Nie wiem, może to przez nowy avek tak odczuwam, jakby autor miał chandrę lub, po prostu, na czymś się zawiódł.
Skomplikowane, ale jasne. Nie wiem, jakby to skomentować. Podoba mi się, ale nie tak, żeby czytać kilka razy dziennie na "poprawę humoru" tudzież "wprowadzenie w Stan (inteligentnej rozkminy, poetycznego postrzegania, czegoś takiego nienamacalnego, co czasem napływa do mózgu i rozlewa się po tkankach)".
Zbyt, hmm, bogate od strony warsztatu i sensu, by próbować się rozwodzić i rozkładać na części pierwsze. Raczej raz na jakiś czas przeczytać, zachwycić się i odłożyć na półkę "wierszy zasłużonych, czekających na odświeżenie". Coś w ten serek. Może mam za małe doświadczenie, może to po prostu gniot. Dla mnie kawałek istotnej dla rozwoju, przynajmniej mojego, sztuki. Podoba mi się i napawa lękiem jednocześnie. Chociaż treść zdaje się lekka i przejrzysta.
To jest dopiero sztuka.

[Pasiasty]

dzięx, Bel6, za odwiedziny i opinię
myślę, że możesz mieć nawet rację ale będę skromny i jej jawnie nie przyznam
pozdrawiam

[BEL6]

Witam ponownie,
zostawiam 5/5.
Dziękuję i pozdrawiam.