na później

[Toya]

w razie potrzeby
chwytamy za noże albo wiersze
reszta jest historią która nie powinna się zdarzyć
dopowiedzeniem do końca powietrza i światła

dlaczego cisza
gdzie owacje po finalnym akcie
obiecywana apokalipsa po której stworzą od nowa
ślepe uliczki zatrzymujące nas w miejscu i czasie

nawet gdybyśmy szukali winnych
nie znajdziemy nikogo prócz własnych cieni na drodze
plamy oleju
w której każde zobaczy co zechce
może nawet uwierzy w rzucanie nałogów klątw
winę i karę tuż po niej

pozorny bezruch

bo para wypuszczana z ust
układa się w kolejną warstwę chmur nad miastem
jeszcze chwila i przestaniemy się mieścić
w swoich ciałach kanonach
a wtedy skrócą nas o myśli

zbyt ulotne by zdążyć je zapisać

[Miranda Calle]

Wiesz, że jestem zwolenniczką minimalizmu. Poezji mięsistej, soczystej, w wersji rare  Więc nie miej mi za złe, jeśli powiem, że tutaj użyłaś za dużo słów. I znów bardziej jak proza mnie się przeczytało niż liryka.
Są momenty, ale jak dla mnie za mało.

[Toya]

Nie jest to znowu takie długie

[Miranda Calle]

Poczekajmy, co powiedzą inni. Ze mnie żaden znawca, zwykły pożeracz

[Gunnar]

A mi się podobało. Jak coś jest bardzo minimalistyczne to trudno mi się ocenia. Czasem przeczytam taki skrótowiec i kompletnie nie wiem jak się do niego odnieść, ani nawet jakie uczucia wzbudza. A tu od razu wiem że robi pozytywne wrażenie.
Tu jest płynnie poprowadzona, zrozumiała narracja. Dobrane słowa są przyjemne i skłaniają do ponownej lektury.

Od prozaika masz Toya 4*

[Toya]

No cóż ja poradzę, że mnie (niebezpiecznie) ściąga w kierunku prozy?
Dziękuję, Gunnarze

[chmurnoryjny]

ciekawie zaczęło się od trzeciej, a czwarta już jest kulminacją, podsumowaniem tej ciekawszej części. Sens przyczajenia się pewnego w początku, choć może nieco pozornie nużyć, to dokarmiony przedostatnią i ostatnią, sprawia, że czytając czuję się nasycony, ale nie przesycony
. Jest dobrze i mądrze. Nie, nie tylko, że "niegłupio", ale mądrze. Zasługujesz na takie- z domyślnym minusem - 5/5, bo jednak chciałoby się: aby wszystkie strofy, aby i początek i finał były z tego samego poziomu (taka moja dola i robota, że muszę kaprysić! ). Ale też faktem jest, że się należy przyczaić, by potem w puencie dać moc, mądrość, coś, co się zapamięta, aby potem do tego wracać. Podstępna bestia liryczna z Ciebie,  To lubię

[Toya]

Bo ja się bardzo wolno rozkręcam, Arku
Dzięki.

[chmurnoryjny]

Bo ja się bardzo wolno rozkręcam, Arku
Dzięki.

Ty lepiej uważaj bo we mnie jest............ SENS! CO PALI I ZISZCZA  ŻE TAK SPARAFRAZUJĘ LEGENDARNY HIT

[Toya]

A we mnie "samo zuo"

[Miranda Calle]

Samo ZUO to nasz Admon

[chmurnoryjny]

Samo ZUO to nasz Admon

i zaraz przyjdzie i za offtopizm słusznie napomni

[Miranda Calle]

Nie przyjdzie

[BJKlajza]

w razie potrzeby
chwytamy za noże albo wiersze
reszta jest historią która nie powinna się zdarzyć
dopowiedzeniem do końca powietrza i światła ( zamiast "i" powtórzyłbym  "albo" , moim zdaniem taki zabieg dalby dodatkowy akcent)

dlaczego cisza
gdzie owacje po finalnym akcie
obiecywana apokalipsa po której stworzą od nowa
ślepe uliczki zatrzymujące nas w miejscu i czasie

nawet gdybyśmy szukali winnych
nie znajdziemy nikogo prócz własnych cieni na drodze
plamy oleju
w której każde zobaczy co zechce ( których każde  lub  których każdy ) 
może nawet uwierzy w rzucanie nałogów klątw
winę i karę tuż po niej ( tuż po nich)

pozorny bezruch

bo para wypuszczana z ust (to "bo", to po co ?)
układa się w kolejną warstwę chmur nad miastem
jeszcze chwila i przestaniemy się mieścić
w swoich ciałach kanonach
a wtedy skrócą nas o myśli

zbyt ulotne by zdążyć je zapisać



w swoich ciałach kanonach - perełeczka  "ciała kanony"