Spotkanie

[Julia]

Szkolny dzwonek. Nie poznaję
mężczyzny z białymi włosami,
przetarte w popłochu okulary
z wolna otwierają pamięć.
Wyjrzały pierwsze słowa i inne
- takie, które utraciły ważność;
rozmawiamy jak dzieci przez głuchy telefon.

Na pożegnanie podajesz rękę,
przez mgnienie jestem w tamtym czasie.
Nie wiedziałam, że przemilczane

pytanie rośnie, by wzruszyć.

[Grain]

Fajne.

[Marcin Sztelak]

Czas i my w nim zatopieni - zapominamy z wolna. Jak rozpoznać tych, których już nie znamy...

[Julia]

Fajne.

Dzięki, że zajrzałeś

---

Czas i my w nim zatopieni - zapominamy z wolna. Jak rozpoznać tych, których już nie znamy...

Ciekawa konkluzja - dzięki

[Toya]

Przemilczane pytanie? Tak chyba zgrabniej.
Bez "tak po prostu"?

I jeszcze tutaj:
"w poplochu przetarte okulary"...
Zmieniłabym szyk. O tak:
przetarte w poplochu okulary".

[Julia]

Przemilczane pytanie? Tak chyba zgrabniej.
Bez "tak po prostu"?

I jeszcze tutaj:
"w poplochu przetarte okulary"...
Zmieniłabym szyk. O tak:
przetarte w poplochu okulary".

Toyka - zmieniłam szyk ( oczywiście, że tak powinno być). Milczące zmieniłam na lepiej brzmiące: przemilczane. Końcówkę - przemyślę. Dziękuję

[Miranda Calle]

Jeden z Twoich najlepszych. Nie przegadany. Oszczędny w formie, mocny w wyrazie.
Coś Ty tu zrobiła,Julio?
Toya dobrze kombinuje - nad pointą trzeba popracować.

[BJKlajza]

Jest to  bardzo udany  wiersz a jednak ... a mianowicie czas  Widziałbym to tak :

Szkolny dzwonek. Nie poznaję
mężczyzny z białymi włosami,
w przetartych w popłochu okularach
z wolna otwierających pamięć.
Wyjrzały pierwsze słowa i inne
- te, które utraciły ważność;
rozmawialiśmy jak dzieci przez głuchy telefon.

Na pożegnanie podał rękę,
przez mgnienie byłam  w tamtym czasie.
Nie wiedziałam, że przemilczane

pytanie  wyrośnie, by wzruszyć.


Tak to  widzę :   Pozdrawiam