Małpa w bananowej skorupce

[Sylwiamotyka]

Wielka Ida przygięta w półkroku przygląda się mrówkom.
Ich pogrążaniu się, w kolejnych replikach ściółkowego życia,
gdzie martwe liście, martwe drzewa. Martwy ty i ja.
Po nas chodzimy dzisiaj, po sobie chodzić będziemy.

Wielka Ida, jej płatki w niedorozkwicie,
gdy zima i noc i lampa pszczół w koronie.
One roznoszą pyłek, ciężkie myśli nie o dzisiaj.
Przenoszą pyłek od czułka, do czułka.
I mała żyłka na czole znów ciąży, pęcznieje.
Zbiorowo naczynie, za naczyniem wypełnia się.
Ale to jutro.

Krew krąży? Przybija w życie.
Krew krąży? Odtwarza replikę.
Krew zacznie krążyć od mózgu,
do serca.

Dziś :
dom, dzień, kaczka w grzybach, krzyk dziecka, bananowa puszka,
ciągnie po szynach w przeżartej skorupce.
Zakonserwowana zawartość ciągnie o 8:00 i o 17:05.

Ciągnie się: tło - banan, tło - banał i pan banana -

płótno mi maluje cudza, nawiedzona ręka.

Chcę gorącego, czerwonego słońca,
które będzie zamachem, grozą, istnieniem.
Chcę tej strzały zapalnej i jeszcze
na pierwszym planie chcę siebie.
Nie skorupkę, nie banana, którym rządzi małpa.

Małpa w pidżamie, w skarpetkach,
w sukience, w krawacie, w fartuchu.
Małpa matką, małpa ojcem. Nie, nawet
nie małpa, replika małpy wypełniona
trocinami.

Ja nie stoję.
Ja idę. A Ida?
Ida też idzie.
Ida, ale nie małpy.
Ida moja.

Moja idea na pełne życie.

[Sylwiamotyka]

Serio, nikt nie skomentuje? Cóż rady byłyby mile widziane, ale trudno.

[Jarosław Jabrzemski]

Jasnowidząca itis - istota kobiecości. A ja nieprofetyczny, aczkolwiek wyposażony w rozbudowany ponad statystyczną miarę pierwiastek żeński.
Niegłupi, przyjemny tekst obarczony błędami interpunkcyjnymi.
Syntaktyka też nieco ułomna.
Dam piątkę za świeżość spojrzenia, choć zapis wymaga korekty.

[Sylwiamotyka]

Dzięki za komentarz. Przyznam szczerze, niestety jeszcze zbyt karkołomnie władam piórem i raczej nie poradzę sobie z korektą. Mile widziane podpowiedzi