Księżniczka - Antybaśń

[Mestari]

Znajdował się za siedmioma górami, trzema lasami, jedenastoma strumieniami, jednym pagórkiem, trzema polami z burakiem pastewnym, jednym ugorem, stacją benzynową Shell i za stodołą pana Heńka.

Grunt do dobra lokaliza

- Lustereczko, powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy w świecie?
- Na pewno nie ty, maszkaro – prychnęło lusterko – jak na ciebie patrzę, to mam ochotę rzucić się o ścianę.

Szczerość lustereczka cudna

- O, losie! O, niewdzięczny losie! Czemuż ja muszę cierpieć? Czemu mam liszaj? Czemu pęseta mi przez okno wypadła? I czemu, ach czemu jestem ruda jak połączenie marchewki, wiewiórki i zwoju miedzianego druta? – szlochała.

Biedna. Tylko patrzeć jak zostanie wciągnięta przez wir w trakcie mieszania herbaty

Kiedy otworzyła mu rozpromieniona Rozalia, Remigiusz ujrzał, że była ruda i wrócił do domu.

Biedny Remigiusz, a tak się trudził przez cały akapit xD

- Przybyłam na wezwanie, którym była twa gorzka łza – oznajmiła ciepłym i opiekuńczym tonem.
- Jak to? – zdziwiła się Rozalia – przecież umówiliśmy się na gwizdnięcie.
- Yyy… ale…
- To ja, cholera, każdego wieczora przez sześć lat gwizdałam z tej wieży jak jakaś idiotka, gardło sobie zdarłam, dziąsła mi spuchły i bezpowrotnie utraciłam górną lewą trójkę, a ty mi tu przyłazisz po tylu latach i mówisz, że się umówiłyśmy na gorzką łzę?

Ona ma jednak pecha

- Nie umiesz śpiewać. Weźmiemy bibliotekę siłą.

Hahaha

No i mogłabym tak wypisywać długo. Drogi Laju - przyprawiłeś mnie o głupawkę, za co Ci dziękuję I nie przejmuj się gwiazdkami, bo po co? [/align]