Ostatni okręt

[Hanzo]

Ale co, do jasnej cholery, robi tu ten okręt.

Dałbym znak zapytania.

ale przecież w kosmosie roiło się od planet zdatnych do zasiedlenia.

Jakoś mi nie pasuje to słówko.

- Nawarkusie, poziom tlenu jest na względnie optymalnym poziomie, ale musimy zostać w skafandrach - odezwała się Kas. - Promieniowanie na poziomie tysiąca dwustu piętnastu radów jest zbyt niebezpieczne.
- Rozumiem. Spróbuj połączyć się z systemem zasilania - dodał, wskazując na awaryjny panel kontrolny. - Przyda nam się światło.
- Nic z tego - odezwała się po chwili usilnych starań.

Powtórzenie.

- Wiem, ale badamy obcą jednostkę, nie będziemy tego robić po ciemku – zrugał podwładnego, po czym dodał.

Zakończył bym to zdanie wykrzyknikiem, sugerując się słówkiem "zrugał". Czytając wyobrażam sobie wszystko to co czytam, w tej chwili kapitan krzyknął w mojej wyobraźni. Ale to tylko sugestia oczywiście.

Ściany dookoła porośnięte były całą masą najróżniejszej roślinności.

Jak na mój gust niepotrzebne.

Musnęła przycisk zwalniający blokadę, a powietrze z cichym sykiem opuściło rękaw kombinezonu. Chwyciła za palce i już miała uwolnić dłoń od ciężaru kombinezonu,

Powtórzenie. W ogóle słowo kombinezon przewinęło mi się w tekście sporo razy, zastąpiłbym je czasami "skafandrem" albo czymś w ten deseń.

Spojrzał Kas w oczy, a ta ujrzała w nich nagły przebłysk niepokoju.

To zdanie według mnie jest niezbyt logiczne.


Wciągnęło mnie, poważnie. Czuje się klimat opisywanych miejsc, wgłębiłbym się jednak na Twoim miejscu nieco bardziej w uczucia i emocje bohaterów. Warsztatowo jest dobrze, połknąłem opowiadanie jednym tchem. Przyjemna narracja, zwykle s-f czytam ciężko i z trudem, z Twoim tekstem było inaczej.

Czekam z niecierpliwością na dalsze części i pozdrawiam!