Żubr - na moje ogromne szczęście, zareagowałeś tak, jakbym chciał, żebyś zareagował. A więc zdroworozsądkowo i z przymrużeniem oka
Za to ci dziękuję.
Nie nie, nie traktuj mojej ironicznej i prześmiewczej postawy jako chamstwa, którego powodem jest wyłącznie wiara, że się mylisz. Ja wcale nie twierdzę, że się mylisz, jednocześnie nie twierdzę, że masz rację. Ot, pustka, próżnia. Chciałem jedynie uzmysłowić wam, że wymiana poglądów na tym polu, kiedy zahacza się o metafizykę, teologię, skazana jest na niepowodzenie i wymiana informacji przez to również jest bezsensowna, skoro ciągle błądzimy po subiektywnej sferze poznania człowieka. Można rzec jasna sprowadzić dyskusję na tory społeczne, można porozmawiać o wpływie i potrzebie religii dla człowieka, o jej skutkach socjologicznych, ale rzucanie pełnych naiwności domysłów i próba uczynienia z nich argumentów wydaje się śmieszna poniekąd. Świat jest zbyt skomplikowany, aby mogła go wyjaśnić jedna książka, będąca na dodatek, a przynajmniej uznawana za taką przez grono wierzących, wielką metaforą, objawiającą prawdę dopiero po jej odpowiednim odczytaniu, żeby nie było niedomówień, istnieje jedno możliwe odczytanie - ortodoksyjne.
I, żeby wyjaśnić nieco moją postawę, muszę powiedzieć, że wcale nie podzielam również zdania zagorzałych ateistów, czy bardziej - nowych, przepojonych scjentystyczną ideologią ateistów - w szczególności tych z pod znaku "racjonalista.pl". Ci, podobnie jak wierzący, walcząc z dogmatami, sami je tworzą, wierząc w zbawczą i jedyną moc nauki. Moja niechęć miała być odzwierciedleniem faktu bezsensowności. Świat nie jest czarno biały. I nie sądzę, żeby trzeba go było na siłę malować dwoma barwami, wskazując wszystko na "tak" lub "nie". Odcienie szarości i mnogość, różnorodność jest nadzwyczaj fascynująca sama w sobie - nie trzeba dodawać jej transcendentnego, jedynego źródła i znaczenia
Pozdrawiam,
Diogenes.
Za to ci dziękuję. Nie nie, nie traktuj mojej ironicznej i prześmiewczej postawy jako chamstwa, którego powodem jest wyłącznie wiara, że się mylisz. Ja wcale nie twierdzę, że się mylisz, jednocześnie nie twierdzę, że masz rację. Ot, pustka, próżnia. Chciałem jedynie uzmysłowić wam, że wymiana poglądów na tym polu, kiedy zahacza się o metafizykę, teologię, skazana jest na niepowodzenie i wymiana informacji przez to również jest bezsensowna, skoro ciągle błądzimy po subiektywnej sferze poznania człowieka. Można rzec jasna sprowadzić dyskusję na tory społeczne, można porozmawiać o wpływie i potrzebie religii dla człowieka, o jej skutkach socjologicznych, ale rzucanie pełnych naiwności domysłów i próba uczynienia z nich argumentów wydaje się śmieszna poniekąd. Świat jest zbyt skomplikowany, aby mogła go wyjaśnić jedna książka, będąca na dodatek, a przynajmniej uznawana za taką przez grono wierzących, wielką metaforą, objawiającą prawdę dopiero po jej odpowiednim odczytaniu, żeby nie było niedomówień, istnieje jedno możliwe odczytanie - ortodoksyjne.
I, żeby wyjaśnić nieco moją postawę, muszę powiedzieć, że wcale nie podzielam również zdania zagorzałych ateistów, czy bardziej - nowych, przepojonych scjentystyczną ideologią ateistów - w szczególności tych z pod znaku "racjonalista.pl". Ci, podobnie jak wierzący, walcząc z dogmatami, sami je tworzą, wierząc w zbawczą i jedyną moc nauki. Moja niechęć miała być odzwierciedleniem faktu bezsensowności. Świat nie jest czarno biały. I nie sądzę, żeby trzeba go było na siłę malować dwoma barwami, wskazując wszystko na "tak" lub "nie". Odcienie szarości i mnogość, różnorodność jest nadzwyczaj fascynująca sama w sobie - nie trzeba dodawać jej transcendentnego, jedynego źródła i znaczenia
Pozdrawiam,
Diogenes.