Aborcja

[Accattone]

takie rzeczy się zdarzają. Niech nikt nie płacze po chorych na AIDS - to w końcu śmiertelna choroba...

Tak, to jest myśl. Tak brzmi racjonalny umysł - chłodny, rzetelny i wyzbyty złudzeń, nie tylko dojrzały, ale i przekwitły. Tak powinni objaśniać to dzieciom w szkole podstawowej. Problem w tym, że tak się nie da - nie da się całkiem nie płakać, nie da się (będąc człowiekiem) przystać na tę Wszechobojętność, jaką mają gwiazdy (całe życie ziemskie z perspektywy kosmosu, to taka samo osobliwe zjawisko, jak pierścienie Saturna - nie mniej, nie bardziej).
Możemy tylko wybierać nad czym chcemy płakać, ale nad czymś trzeba. Gdybym miał jednak żałować każdego płodu, każdego plemnika, komórki jajowej... nie! Wolę jednak zachować łzy na szczególne okazje, na bardziej wyrafinowane pogrzeby!

Godność mu się nie należy? Czy w coś takiego jak godność też nie wieRZYsz?

Co to jest ta godność? Słowo, którego znaczenia, jak żyję, jeszcze nikt mi nie wytłumaczył, nie podał definicji. Zostałem więc zmuszony rozumieć je po swojemu, na mój chłopski rozum. Ten mówi mi, że to wartość(?), którą w sobie odkrywamy podczas życia w świecie, czerpiąc różne doświadczenia. Ale jak nabrać przekonania o tej godności, kiedy nawet nie opuściło się jeszcze łona?
Nic co nie myśli pojęciami, nie dba o żadną godność.

Ruch jako dowód życia był stosowany co do magnesu (nie rusza się w stronę żelaza?) - ale to było dość dawno

Jaki więc, Rafale, dowód życia chcesz zastosować w tym przypadku? W którym miejscu zygota jest bardziej żywa niż mięsień? Powiesz, że jest bytem odrębnym od ciała? Bakteria też jest!

Na razie to Ty chcesz nadawać bytom wartość, a potem ją ważyć. Ja, znacznie ostrożniej, wolę pytać na jakiej podstawie. Zamiast oznajmić, że sójka jest ważniejsza niż człowiek, wolałem zadać pytanie - dlaczego jest lub nie jest? Nie otrzymałem odpowiedzi.

I nie miej mi za złe ewentualnej hipokryzji, jeśli przyznam, że wolałbym ratować siebie niż sójkę. Czy byłbym sójką czy ekologiem, zawsze wolałbym ratować siebie - instynkt samozachowawczy!
Tak samo wolałbym ratować siebie, niż obcego człowieka, choćby ten był i Perelmanem czy Hawkingiem. Czy to znaczy, że czuję się lepszy? Nie. Czy uważam swoje życie za bardziej wartościowe dla siebie? Tak, bo moje.
Obnażyłeś mój monstrualny egoizm.

Ale czy jest na świecie taki, co nad każdą tragedią rozpacza tak samo głęboko jak nad śmiercią własnej matki? A jeśli jest, to kiedy, w tej wieczystej żałobie, znajduje czas na sen?