"Niebieski płomyk nadziei." cz.1

[Hayley]

Noo to zaraz zobaczymy ile jeszcze ominęłam przy ostatnich poprawkach;p

Minął już rok, a ja nadal miałam przed oczami tamten dzień.

Wciąż zdania nie zmieniam co do "oczyma"

Gdy zbliżał się do mojego gardła raptownie się budziłam. Koszmary minęły, gdy spotkałam jedyną osobę, której mogłam zaufać.

Może "kiedy" za drugiem razem?

Umiał słuchać i mówić z sensem.

Potrafił (?)

Gdy pierwszy raz go zobaczyłam i spojrzałam w jego pełne blasku zielone oczy wiedziałam, że na jednym spotkaniu się nie skończy.

Nie jestem pewna, czy przecinek nie powinien być po "oczy" miast po "wiedziałam".

Zimny wiatr rozwiewał moje włosy, a ja wpatrywałam się (zjadłaś "w") coś, co tak naprawdę nie było mi obce. Opowieści mamy stanęły mi przed oczami.

stanąć przed oczami może raczej obraz, a to można by napisać: "opowieści mamy ponownie zabrzmiały w mojej głowie", czy coś takiego.

Kiedy podrosłam, zaczęłam interesować się innymi rzeczami, jednak, nigdy o niej nie zapomniałam.

a nie o "nim" - płomyku? Bo nawet zajmując się innymi rzeczami, o matce się raczej nie zapomina. Poza tym, tak się zastanawiam, czy matka umarła? Jeśli tak to myślę, że warto by wspomnieć o śmierci matki

W sumie nie wiem, czego się spodziewałam. Lecz to mnie zdziwiło.

Połączyłabym je.

Zachwiałam się i znowu się przewróciłam.

Ponownie - zbędne.

Ja nic do niego nie czułam i w ostatniej klasie liceum, (może by tu wstawić "a" ?) kiedy próbował się do mnie dobrać, wygarnęłam mu wszystko.

Nie widzieliśmy się przez ponad dziesięć lat, kiedy pewnego, poniedziałkowego ranka dostałam kwiaty.

Jak wcześniej - można zamienić to na "aż" ponieważ często używasz "kiedy". Przecinek po "pewnego" wydaje mi się zbędny.

Zimny dreszcz przeszedł moje ciało.

Przeszył.

- A powinnam? - w odpowiedzi usłyszałam szyderczy śmiech.

wielka

- Ach, Julio... - Kosmyki moich włosów owinął sobie wokół palca. - Nadal mnie pociągasz.
Milczałam.
- Minął już rok i nic się nie zmieniło.
Nadal się nie odzywałam.
- Obiecałem, że po ciebie wrócę.

Ja osobiście wyznaję zasadę, że słowa jednej osoby, mimo że przeplatane wtrąceniami narratora, zapisujemy od jednego myślnika, aby czytelnik nie musiał zastanawiać się, kto w danej chwili mówi. To taka luźna, czytelnicza dygresja.

Zaczęło mnie piec.

Zbędne.

- Zawsze się zastanawiałem... - odezwał się trochę łagodniej. - Co takiego robiłem, że nigdy nie mogłem cię mieć.

"- Zawsze się zastanawiałem - odezwał się trochę lagodniej - co takiego zrobiłem, że nigdy nie mogłem cię mieć"

- Kocham cię już od podstawówki.
Słuchałam dalej.
- Przy tobie inne dziewczyny wyglądają, jak twoje służące.
Usiadł naprzeciwko mnie, nie puszczając mojego nadgarstka.
- Moje życie bez ciebie jest puste...

Jak wyżej.

- Zabij go...
- Zabij... Przestanie cię nękać...
- Podetnij mu gardło...
- To tylko scyzoryk... A tyle może zdziałać...
- Uwolnisz się...
- Zabij go....
- Zabij...

On tego nie słyszy, więc lepiej zapisać to kursywą, aby podkreślić, że tylko ona je słyszy. No i niekoniecznie każde od nowej linijki, a myślników to już w ogóle nie trzeba używać.

Zanim ogarnęła mnie pustka, zdążyłam dostrzec niebieskie światełko, dochodzące z daleka.

Dochodzić z daleka, to może głos, lepiej napisać "prześwitujące między drzewami" lub "bijące z daleka" czy coś. (takie moje luźne gdybanie).

- Mmm... Muszę do toalety- wybełkotałam, trzęsąc się z zimna.

zjadłaś spację przed myślnikiem.

Szybko schowałam gazetę pod koszulę i udałam się do łazienki. Usiadłam na wannie i zaczęłam czytać.

Jak wcześniej - jawnie nie można? Czemu?

W pewnej chwili (na myśl) nasunęło mi się pytanie...

Odetchnęłam głęboko i spojrzałam w swoje odbicie, tylko że... To nie byłam już ja.

Mała litera (dalszy ciąg poprzedniego zdania)



Wciąż pozostaję przy: Niektóre zdania są tak mechanicznie krótkie, spokojnie można by połączyć je z innymi, jednak to tylko taka luźna dygresja czytelnika.
Resztę komentarza już znasz.