Poszukiwacz

[Kot]

Nie wiem jak się to stało, że dotąd nie skomentowałem tego opowiadania, tym bardziej, że rozdział pierwszy czytałem jeszcze na Vantasy i byłem pewien, że jakiś ślad zostawiłem.
Dobra, ponieważ moi przedmówcy dosyć solidnie zajęli sie błędami, które popełniłeś w rozdziale pierwszym nie będę juz tego robił. Podzielę się za to z Tobą swoimi refleksjami na jego temat, a wszelkie błędy, które wymienię pochodzą z rozdziału drugiego.

Czytając to opowiadanie i porównując je do Twoich wcześniejszych prac da się zauważyć swoistą, literacką ewolucję, która zmierza w naprawdę dobrym kierunku. Używasz większej ilości opisów, na czym zyskuje przedstawiany przez Ciebie świat. Staje się on bardziej bliski, realny, „czytelny”.
Dosłownie widziałem to szare niebo, wypaloną, usianą lejami ziemię, zmęczonego, ciężko kroczącego Jurija…
Do tego miałeś naprawdę świetny pomysł z Nematramem. Bardzo dobrze opisałeś jego pochodzenie, wygląd, sposoby pozyskiwania a wszechstronność jego zastosowania przywodzi na myśl melanż Herberta.
Triss określiła rozdział pierwszy mianem „perełki”. Dla mnie jest on nieoszlifowanym diamencikiem, szkicem, który kiedyś może stać się naprawdę dobrym obrazem, czymś, co w przyszłości może wyrosnąć na coś więcej, niż kolejne opowiadanie.

Co do rozdziału drugiego, to niestety troszkę się pogubiłeś. Przypomina mi stary, ruski film, gdzie gość wsiada do samochodu i przez 1,5 godziny jego trwania jedzie, by w końcu, gdy z niego wychodzi, mogły pojawić się napisy końcowe. Taki troszkę przerost formy nad treścią. Niektóre opisy brzmiały sztucznie, tak jak byś na siłę je wstawiał.
Wrzucając rozdział pierwszy napisałeś, że utwór ten powstaje „z braku laku”. Może więc to jest metoda? Może nie trzeba tak bardzo się starać, aby powstało coś dobrego?
Nie umniejsza to jednak faktu, iż uważam, że jest to Twoje, jak dotąd, najlepsze opowiadanie.
Na koniec, kilka błędów, które w rozdziale drugim dostrzegłem:

Tak bardzo wyróżniało się na tle monotonnego i szarego krajobrazu, że działała na niektórych niczym

Literówka, powinno być "że działało".

Otoczone ogromnym metalowym murem

Brak przecinka. "Otoczone ogromnym, metalowym murem"

który sprawiał wrażenie wcale "nie innego niż inni"

Zbędny wyraz "wcale".

Jaka szkoda, że nie sprawdziło się to w rzeczywistości

Użyłeś niepoprawnej formy wyrazu. Powinno być "sprawdzało" ( link ).

Współczesna wersja znanych wszem i wobec dawniejszych

Wystarczyło napisać "wszystkim". Znaczy tyle samo a lepiej skomponuje się z całością. To "wszem i wobec" brzmi nieco sztucznie.

Jak widać, żyje się tu wręcz wspaniale

Kolejne niepotrzebne, niepasujące w kontekście i burzące harmonię zdania słowo: "wręcz".

zaczyna my rządzić

"Zaczynamy".

Ale to wszystko, jest rzeczą ludzką

"Ale to wszystko jest rzeczą ludzką", bez przecinka w środku zdania.

Lekko utykając , wszedł na prowizoryczny

Dokładnie to samo co wcześniej: zbędny przecinek.

W miarę jak Jurij coraz bardziej zbliżał się do wielkiego muru, ogarniały go coraz bardziej ponure myśli

Powtórzenie.

aby spłynąć z deszczu pod rynnę

Błąd rzeczowy. Nie da się "spłynąć z deszczu". Co innego "z rynny" .

krzyknął do mieszczącej się na górze stróżówki

Krzyknął "w stronę...". Do budynku mógł np.: wejść.

Tyle. Mam nadzieję, że w rozdziale trzecim powrócisz do sposobu pisania, którego używałeś w pierwszym.
Na prawdę dobre opowiadanie.