E. Hauser - "Wieczna gra"

[Gunnar]

Czas mijał. Aktor już nie uważał się za aktora, zupełnie zapomniał tak o roli, jak i o tym świecie, z którego przyszedł na tę scenę. Ale jaka tam scena! Ten świat właśnie był jego realnym światem. Pamiętał siebie od tych czasów, kiedy zaczął aktywnie rozmawiać. A co było wcześniej? W pamięci nie pozostało niczego. (błąd gramatyczny - Nic nie zostało w pamięci.) I kiedy się dowiedział o rozmnażaniu ludzi, o tym, jak się rozwija i rodzi dziecko, nawet nie przyszło mu na myśl, by skojarzyć tę wiedzę ze swoim przyjściem na "scenę"...

À propos sceny. Z jakiegoś powodu bardzo ciągnęło go do teatru. Ależ lubił spektakle! Najpierw dziecięce, potem też dla dorosłych. Zmuszał rodziców do zabierania go na wszystkie spektakle według ("odpowiednie do" lub "w zależności od")jego wieku, a kiedy został starszy (dorósł/podrósł), zaczął chodzić sam (tym bardziej, że rodzice wcale nie byli wielbicielami Melpomeny). W szkole zorganizował kółko teatralne (jak to wszyscy nazywali) z takimi samymi, jak on, pasjonującymi się teatrem dziećmi. Było ich niewiele (dzieci - rodzaj nijaki), ależ to było tak wspaniałe ale wspaniale było : wymyślać fabuły, pisać scenariusze i grać spektakle na szkolnej scenie! Akurat wiedział, że powinien zostać aktorem, a być może nawet reżyserem. Ale tego trzeba się uczyć. Cóż - będzie się uczył!

Jednak, kiedy powiedział w domu o swoim przyszłym zawodzie, prawie nikt go nie poparł. Tylko stara babcia była po jego stronie. A wszyscy pozostali... Rodzice, wujkowie, ciocie, nawet starsza siostra - wszyscy oni zgodnie twierdzili, że "aktor to nie zawód", że wielkim aktorem i tak nie zostanie (on sam miał inne zdanie), a bycie pospolitym komikiem w prowincjonalnym zespole nie przyniesie ani pieniędzy, ani sławy, ani szacunku sąsiadów. I stanowczo radzili mu wstąpić na prestiżową stołeczną uczelnię, gdzie się kształci potrzebnych teraz ekonomistów, księgowych i innych finansistów. Ale nudziły go cyfry, debety i kredyty!

I wreszcie, kiedy przyszedł czas wstępować na uczelnię (brzmi to kulawo; może "przyjęcia na studia"?), przed nim powstał Wybór. (stanął przed wyborem.?) Dusza rwała się do teatru, do cudownego wcielenia na scenie. Ale czy to jest proste pójść wbrew wszystkim? Wszystkim każdym, kto cię szczerze kocha i życzy ci dobra? A co jak mają rację?