Bezduszne istoty

[Eiszeit]

W starym ciemnym lesie, stara staruszka siłowała się z czymś dziwacznym.

Wychodzi trochę masło maślane.

Kiedy indziej z mozołem ciągła, gdy to niechętne dalszej podróży chciało się zakorzenić w glebie atrakcyjnej w bogate próchno i minerały odżywcze.

To już nie jest narracja fotografa, prawda? Zmienił się narrator. Zastanawiam się nad tym stylem wypowiedzi.

Nadzieję zasiał niewinny, krótki artykuł w gazecie, rzecz, którą poważni naukowcy uznali za wybryk jakiejś miernoty, co zamiast skupić się na faktach, wolała oddawać umysł pustym imaginacjom.

Końcówki.

Wedle własnych badań, przyznał on, że drzewa, wręcz cały las dzieli coś na kształt świadomości.

Dałabym tutaj formę dzielą coś na kształt świadomości. Wyrażenie, że coś je "dzieli", przywołuje na myśl jakiś podział, rozłam, a nie wspólnotę.

Na innym planie jak zwierzęta i ludzie, jednak ich czynności zdają się to potwierdzać.

Mam trudność ze zrozumieniem tego zdania.

Nie dostrzegamy tych ruchów i przejawów, gdyż właśnie dzieli nas inny plan istnienia i postrzegania czasu.

Jednakże pani Apolonii to wystarczyło, by na nowo rozbudzić w niej nadzieję.

- Zapuść korzenie obok taty. Jak się uda niedługo i ja dołączę - powiedziała do córki, gdy ta zaczęła sztywnieć i się ukorzeniać.

Odpowiednie osoby się dowiedziały i roztoczyli nad tym terenem jakby ochronną siatkę.

Gdy (kobieta/Apolonia?) stała z ręką złożoną na sercu, za nią zebrało się kilka wtajemniczonych osób, by podziwiać niecodzienny widok.

Weronika zadrżała od korzeni aż po koniuszki liści. Być może poczuła się jak w domu.

Te dwa zdania są mega i bardzo dobrze zamykają treść.

Zamysł mi się podoba, według mnie znacznie lepiej wygląda teraz całość opowiadania. Ma swojego rodzaju klamrę, nawiązanie do wątku, jakąś przyszłość.
Powinieneś popracować nad formą i stylistyką, bo, może przez inną narrację, ten fragment odstaje od poprzednich. Czasami mam wrażenie, że zdania są zbyt przekombinowane i metaforyczne, miałam trudność z wyłapaniem ich sensu. Przydałby się jeszcze spokojna redakcja  
Dziękuję za to zakończenie, teraz opowiadanie wybrzmiewa dla mnie znacznie lepiej.

Pozdrawiam