Abysopelagial - proza czerwiec 2019

[Gunnar]

Wybudziłem się parę godzin po tym zajściu. Wszyscy byli są dziwnie nerwowi.

W danie wcześniej podczas nurkowania bohater traci przytomność. Zabrakło tu wyjaśnienia, jak wrócił na statek, kto go wciągnął, skoro on sam był nieprzytomny.

     Wybudziłem się parę godzin po tym zajściu. Wszyscy byli są dziwnie nerwowi.
(...)
Skojarzenia miałem różnorakie, od swojskiego bulgotu, po przez szum, aż po dźwięki miażdżenia i ocierania. Nie wiem czemu, ale dopiero zaniepokoiłem się dopiero, kiedy dźwięki nabrały melodyjności. W wyobraźni widziałem statek zanurzający się w czarne głębiny. Na koniec jednakże doznałem wstrząsu,(kropka) w monotonne, niskie dźwięki, przepojone niesamowitym poczuciem głębi, wdarł się chaotyczny, kakofoniczny wręcz krzyk.
(...)
On sądził, że doświadczyliśmy mocy nadprzyrodzonych.
(...)
Zachary wspomniał o teorii(przecinek) jakoby jakieś silne pole magnetyczne na dnie oceanu powodowało zakłócenia i anomalie.
(...)

Jest Było coraz gorzej. Po kolejnym złowieszczym koszmarze wybudziłem się i ujrzałem moje zapiski. Pisałem w laptopie luźne przemyślenia, ale to co po wybudzeniu znalazłem na biurku, było spisane moim charakterem pisma.
(...)

 Rodzice mnie zniechęcali,(kropka?) mówili, że jestem za słaby z matematyki, chcieli bym miał jakiś realny zawód, po którym bym znalazł jakąś godną pracę. 

Tekst robi się coraz bardziej chaotyczny, nie wiadomo jaki jest upływ czasu. Wnioskuję, ze to celowy zabieg, potęgujący uczucie niepokoju.

Choć jeszcze nie skończyłem to muszę napisać, że tematyka jest z pewnością oryginalna. Niewiele tekstów rozgrywa się w takiej scenerii. Choć nie dzieje się wiele masz talent do budowania klimatu rosnącego niepokoju ocierającego się o surrealizm a jednak nie przekraczającego jak mi się zdaje tej granicy. To samo, w jeszcze większym natężeniu, zauważyłem w "Okiem szaleńca".