Czytanie, pisanie i czas

[kubutek28]

Pamiętam, jak na wykładach z wstępu do językoznawstwa wykładowca mawiał o zjawisku ekonomii językowej, gdzie zbyt rozbudowane formy w jakiś sposób zmieniały się pod wpływem czasu, potrzeby ich skrócenia, stawały się mniej skomplikowane. Sądzę, że coś takiego dzieje się w temacie, o którym wspominasz - mamy tak wiele rodzajów przekazu (w porównaniu do form przekazu w przeszłości), że te bardziej skomplikowane, a przy tym mniej wydajne zdają się odchodzić do pewnej niszy. Sądzę, że taką formą jest też słowo pisane, bo w sumie czasochłonne (przynajmniej dla znacznej części czytających), a z drugiej strony dostarcza zbyt mało wrażeń naraz (zwykle, tym bardziej dla "początkujących").

Czy to dobrze? Cóż, z punktu widzenia właśnie ekonomii - może i tak. Choć nie uważam ekonomii za najświętszą prawdę. Zwłaszcza, że (odnoszę wrażenie na podstawie innych sfer życia) nie zawsze widzi szeroki obraz różnych rzeczy, który na dłuższą metę zdaje się istotniejszy, korzystniejszy nawet.

A jak dodamy do tego możliwość wyboru, który przecież rozrasta się, jak stopięćdziesiąt... To już mało kto chyba zdaje się widzieć ten szerszy zarys rzeczy.

Przeczytaliśmy zaledwie jedną, a  napisanych przez niego jest wiele i aby wypowiadać się na temat jego CAŁEJ twórczości, musimy ją znać.

Na szczęście, są miejsca, gdzie nie jest to konieczne. Osobiście lubię towarzystwo, gdzie mogę powiedzieć: "nie, nie znam tego tekstu/autora/dzieła". Co nie znaczy, że nie mam pojęcia o rzeczach, które są ich tematem.

Stwierdzam więc, iż erudyta, to człowiek nie mający czasu na życie.

Zatem stwierdzam, że przyjmując definicję definicję erudyty wg. Twojego tekstu, nie chcę nim być. 
Jakiś czas temu odkryłem, parę razy też słyszałem takie potwierdzenie tezy: nieprawdą jest, że człowiek inteligentny się nie nudzi - nuda jest bowiem najlepszym natchnieniem dla naszej kreatywności.