Droga do szczęścia (CAŁOŚĆ)

[Gunnar]

Rozdział XVII.

- Ale w tym przypadku konkretny eksperyment wymyśliłeś również ty. Moje pomysły były ogólne i mgliste. I jeszcze przypuszczam, że pracowałeś nad tym znacznie więcej, niż Wu nad tamtym słynnym eksperymentem. Ale, jeśli chcesz wydać nagrodę na moje potrzeby, to, być może, kupimy mieszkanie. mógłbyś mi kupić mieszkanie. (wariant)

- OK, ale na za takie pieniądze można kupić dużo mieszkań. Zalecam zastanowić się uważniej. Trzeba pomyśleć, co zrobić z resztą.

- No tato, będziesz sam o tym myślał. I wreszcie, Zresztą, można nawet nie wydawać tak specjalnie. Niech sobie leżą oszczędności, na wszelki wypadek. Aha, z mieszkaniem również trzeba poczekać. Być może, zechcę wyjść Gdybym wyszła za mąż za kogoś, kto już będzie miał ma własne mieszkanie, i to wtedy nie będzie miało sensu posiadanie jeszcze jedno. dwóch.

- Hm, w takim wypadku razie można przecież sprzedać zbędne mieszkanie. Czy chcesz tak szybko znaleźć męża, że nawet zrezygnujesz z etapu usamodzielnienia się?

- Wiesz, naprawdę, ostatnio mam takie odczucie, że chciałabym dość szybko wyjść za mąż. I jeszcze chciałabym urodzić dziecko. Czy nawet kilkoro dzieci. Wiesz, sporo się nad tym zastanawiałam ostatnio i chciałabym szybko założyć rodzinę, urodzić dziecko, a może nawet kilkoro dzieci. Chętnie obserwowałabym ich rozwój i opowiadałabym im różne ciekawe informacje, na przykład o tym, jak dzięki nam z tobą stopniowo się ulepsza życie zwierząt. Chciałabym obserwować ich rozwój, uczyć ich między innymi o tym, jak dzięki tobie i mnie stopniowo ulepsza się życie zwierząt.

(...)

A instrukcje dla laureatów Nagród Nobla wysyłano bardzo szczegółowe. Jedna z rzeczy, o której można było łatwo zapomnieć i konieczność której była mocno podkreślana w instrukcjach: wziąć poligloty. to zabranie ze sobą poliglotów.

(...)

Jeśli już wybierać język zrozumiały dla wszystkich, to w tym przypadku najbardziej pasowałby ten angielski, wciąż uznawany za język międzynarodowy, ale niewielu znało go na takim poziomie, by nietrudno było rozmawiać.

(...)

Wręczać Olkowi medal i dyplom miał Medal i dyplom miał Olkowi wręczać król Norwegii. Dawniej ten monarcha jedynie był obecny podczas ceremonii, a wręczał atrybuty Pokojowej Nagrody Nobla wręczał przewodniczący Norweskiego Komitetu Noblowskiego; inaczej było z pozostałymi Nagrodami Nobla, wręczanymi w Sztokholmie, bo tam wręczał je król Szwecji (lub panująca królowa). Ale w XXII wieku zdecydowano ujednolicić te tradycje, nadając więcej symbolicznych funkcji monarchom, żeby nieco skompensować stopniowe zanikanie ich roli monarchów na świecie.

(...)

(przy czym takiego rozpadu doznała też sama w sobie Brytania, gdy niepodległość uzyskała Szkocja; zaś inne kawałki oddzielały się od Brytanii w taki sposób, że nie zwiększały liczby monarchii; np. Irlandia Północna po prostu szybko dołączyła do Irlandii, a więc też do UE, bo to było w czasach, gdy już dawno się skończyły typowe dla tego terytorium kłótnie). (no to jest bardzo realny scenariusz, który może się wydarzyć w najbliższych latach)

Najciekawsze pytanie dotyczące monarchii jest powiązane ze zwycięstwem ludzkości nad starzeniem się i wynikającą z tego nieważnością rozmnażania. Władza monarchy zwykle jest dziedziczna spadkowa. A po co dziedziczenie ten spadek, jeżeli monarcha nigdy nie umiera?

(...)

Bo zwykle nie było potrzebujących, a jeżeli ktoś czasem znalazł okazywał się w jakiejś bardzo trudnej sytuacji, to po prostu pomagała mu władza lokalna lub państwowa; indywidualni darczyńcy (nawet będący poszczególnymi przedstawicielami władzy) już nigdy nie wchodzili w grę.

(...)

- Muszę też wspomnieć o osobie, bez której cała ta sprawa nie byłaby możliwa. To moja córka Anna Michalska, która miała zaledwie piętnaście lat, kiedy zaproponowała przeanalizowanie możliwość uwolnienia dzikich zwierząt od drapieżnictwa. 

Ciekawe rozważania o dalszym rozwoju monarchii w perspektywie braku śmierci.